การเดินที่มีความสุข

เมื่อวานนี้นึกอยากได้ปากกามาไว้ใช้
ไม่ได้ใช้ปากกาสีน้ำเงินมานานแล้ว (ใช้แต่สีดำ ซึ่งแพงและหมึกหมดเร็ว )
พอดีไอ้ยี่ห้อที่ชอบใช้ มันไม่มีขายที่อื่น
มีขายที่ศูนย์หนังสือจุฬาฯ ศาลาพระเกี้ยวที่เดียว
ก็เลยจะไปซื้อที่นั่น ( ที่จริงที่อื่นอาจะมีขายแต่หาไม่เจอก็ได้ )
สยามกับศาลาพระเกี้ยวนั้นก็ไกลกันเอาการอยู่
หากคนที่อยู่คณะฝั่งสยามจะไปศาลาพระเกี้ยว
หรือที่เรียกว่า "จุฬาฯใหญ่" หรือ "ฝั่งในเมือง"
( ซึ่งแล้วแต่ความนิยมของแต่ละพื้นที่จะเรียกกัน
-พูดยังกะว่ามันมีพื้นที่กว้างใหญ่นักหนายังงั้นแหละ ) ก็จะนั่งรถ ปอพ
( ออกเสียงว่า รถป๊อป ) ไปกัน
แต่เมื่อวานนี้ นึกอยากเดินขึ้นมา
นานมากแล้วที่ไม่ได้ไปสัมผัสบรรยากาศฝั่งฟากกระโน้น
ตั้งแต่ขึ้นปีสองมาก็หมกอยู่ที่คณะตลอด ไม่ได้ไปไหน

เด็กปีหนึ่ง คณะทันตแพทย์ นั้นจะต้องไปเรียนที่ "จุฬาฯใหญ่"
พวกวิชาวิทยาศาสตร์และวิชาเลือกต่าง ๆ และจะได้มาเรียนที่คณะบ้างในบางวิชา
ทำให้ชีวิตเด็กปีหนึ่งต้องระเหเร่ร่อน ท่องเที่ยวไปทั่วจุฬาฯอย่างสนุกสนาน
ชนิดที่เรียกว่าถ้าใครชอบเดินหน่อย ก็คงกล้าพูดได้เต็มปากว่า
ไม่มีแผ่นดินถิ่นไหนในจุฬาฯที่ไม่เคยเหยียบย่างไปเลยก็ว่าได้

สภาพโดยทั่วไปของสถานที่ยังคงเป็นเช่นเดิมมีแตกต่างบ้างเล็กน้อยในรายละเอียด
ซึ่งก็แทบจะหาไม่เจอ ( จึงไม่กล่าวถึง - ที่จริงไม่รู้จะเขียนอะไรมากกว่า )
เดินผ่านสระน้ำหน้าพระบรมรูป ๒ รัชกาลที่แสนจะสงบเงียบในยามเย็น
เดินไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อนอะไร เพราะไม่มีอะไรให้รีบร้อน
( แต่คนภายนอกอาจจะคิดว่ารีบ เพราะเป็นคนเดินเร็ว )
เป็นการเดินอย่างมีความสุข
และแล้วก็ถึงที่หมาย ซื้อปากกาได้เรียบร้อย
พอดีเมื่อวานอากาศเย็น ที่จริงอากาศเย็นตั้งแต่วันอาทิตย์แล้ว
สงสัยความหนาวเหน็บจะมาสั่งลาก่อนจะจากไปกระมัง
ก็ระหว่างเดินกลับที่พักนั้น สายลมโชยพัดเป็นระยะ ๆ ทำให้ไม่ร้อน
และไม่หนาว เป็นสิ่งที่ลงตัวและพอดี
พอดีจริง ๆ

จบเรื่องการเดินทางไปซื้อปากกาแต่เพียงเท่านี้

ทิวฟ้า ทัดตะวัน
30/01/2550