เล่าถึงอดีตนิดหน่อย
เนื่องจากข้าพเจ้าเป็นคนชอบคิดถึงอดีต
การคิดถึงอดีตมีข้อดีอย่างหนึ่ง
ทำให้เราจำได้ว่าที่ผ่านมาเราทำอะไร
เป็นอย่างไร เป็นบาทฐานแห่งปัจจุบันและอนาคต
แม้ไกลกว่านั้นของการเห็นอดีต
คือญาณระลึกชาติได้ ( ซึ่งข้าพเจ้ายังไม่มีในตอนนี้ )
ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้เกิดญาณแห่งการเบื่อหน่าย
นำไปสู่การบรรลุธรรมในที่สุด
การระลึกถึงอดีตทำให้การเกิดโรคความจำเลื่อมได้อีกอย่างหนึ่งด้วย
ได้ยินมาว่าเช่นนั้น
วันเสาร์ที่ผ่านมา ไปเรียนบาลีที่วัดทองนพคุณ
เรียนทั้งวัน กินข้าวที่วัด จนแทบจะเป็นเด็กวัดอยู่แล้ว
ไปเรียนมาหลายครั้งแล้ว
เรียนทุกวันเสาร์
สาเหตุที่ได้ไปเรียนเนื่องจากป้าหวินเจ้าเก่า
จัดสรรมาให้
ตอนแรกจะให้เรียนอภิธรรม
แต่ข้าพเจ้าอยากเรียนบาลีมากกว่า
อภิธรรมไม่ใช่เป้าหมาย
การจะเห็นอภิธรรมอยู่ที่จิตภาวนา
การเรียนอภิธรรมโดยที่ไม่ได้ปฏิบัติจิตภาวนาจึงเป็นแค่การไปเรียนรู้คำศัพท์และบัญญัติเท่านั้น
บ่ายแก่ ๆ วันอาทิตย์ ไปหา อ.ทองแถม แต่ท่านเบี้ยวซะงั้น
จึงไปวัดระฆังฯ
นั่งภาวนาประมาณหนึ่งชั่วโมง บรรยากาศยามเย็น ณ เจ้าพระยาสายน้ำแห่งชีวิต
สวยเกินบรรยาย
จากนั้นก็มากินขนมจีนที่ท่าช้าง
( เผ็ดจนน้ำหูน้ำตาไหล )
แล้วก็นั่งรถเมล์กลับ ( ปกตินั่งเรือ )
ชมราชดำเนินยามค่ำ รถเมล์วันอาทิตย์ว่างดีนักแล
แถมเปิดเพลงโรแมนติก
เสียดายที่นั่งคนเดียว
จึงคล้ายกับว่าเหงาเล็ก ๆ ซะงั้น
หึหึ
สรุปแล้วชีวิตวันหยุดของข้าพเจ้าก็ไม่ได้หยุดสักที
ไม่ค่อยได้มีเวลาพักผ่อน
จันทร์ถึงศุกร์ก็เรียน ทำคลินิก ทำแลบ
กลับสองสามทุ่ม
เวลามาว่างเล็กน้อยมานั่งเคาะแป้นอยู่หน้าคอมฯ นี้แล
อยากมีเวลามาก ๆ เขียนหนังสือจริง ๆ ขอรับ
ท่านผุ้มีอุปการะคุณที่ชีวิตไม่ได้ทำอะไร
หากเป็นไปได้ช่วยแบ่งเวลาส่วนนั้นมาให้หน่อยก็ได้
หึหึ
อยากให้หนึ่งวันมีสัก 30 ชั่วโมง
ซึ่งเป็นไปบ่ได้อ่ะนะ
อยู่กับทุกวันให้มีความสุขก็พอแล้ว
ทิวฟ้า ทัดตะวัน
19/12/2550
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น