เป็นความจริงที่ว่า
ข้าพเจ้าไม่ได้นำบทกวีจริง ๆ จัง ๆ มาลงในนี้นานมาก
มีเหตุผลสองประการคือ
หนึ่ง ข้าพเจ้าไม่ค่อยได้เขียน
สอง เขียนแล้วแต่ยังไม่อยากเผยแพร่
ประการที่สองนั้นก็จะได้อ่านแต่ผู้สนิทชิดเชื้อกัน
วันนี้เป็นวันดี เพราะเป็นวันศุกร์
ข้าพเจ้าจึง
นำบทกวีมาลง
"ข้าพเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่"
ข้าพเจ้าลืมตาขึ้นมาในความมืด
ยังมืดอยู่ ข้าพเจ้าสบตากับจุดแสงนิดน้อยในความมืดครู่หนึ่ง
ปิดตาลงแล้วหลับไป
กระทั่งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...
ในเช้าที่สดใสของวันอาทิตย์
แม้ข้าพเจ้ายังไม่ได้เปิดม่าน
แต่ข้าพเจ้าก็แลเห็นมัน
เช้าวันอาทิตย์สดใสเสมอ
ข้าพเจ้ารู้สึกไม่สบาย
และไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยเรื่อยตามดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น
ข้าพเจ้าคิดเช่นนั้น
ของเหลวในร่างกายข้าพเจ้าซัดสาดไปมาราวคลื่นกระทบฝั่ง
อากาศธาตุพัดขึ้นลงแล้วหมุนวนเหมือนพายุเฮอริเคน
พลังเตโชโชติช่วงและปะทุปานภูเขาไฟระเบิด
ในท้องข้าพเจ้าดังหนึ่งมีรถบรรทุกเป็นร้อยล้านคันวิ่งไปตามรอยยับย่นขรุขระบนผิวของกระเพาะและสำไส้
ข้าพเจ้าไม่คาดหวังว่าจะมีชีวิตอยู่
บางคนปรารถนาจะตายตอนหัวค่ำ
บางคนปรารถนาจะตายใต้แสงดาว
บางคนปรารถนาแสงเดือนฉายอาบร่างเมื่อกำลังจะตาย
แม้บางคนไม่ปรารถนาจะอยากตาย
ข้าพเจ้าปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่
ข้าพเจ้าเกิดมาตอนใกล้เที่ยง
แม้ข้าพเจ้าจะไม่ใคร่ชอบตอนใกล้เที่ยงเพราะแดดจัด
แต่ข้าพเจ้าก็ยังคงชอบแสงแดดของกลางวันมากกว่าแสงจันทร์ของกลางคืน
ข้าพเจ้ามักตื่นนอนตอนใกล้เที่ยงเสมอ
ข้าพเจ้าดูนาฬิกา
เลยเวลาที่ข้าพเจ้าปรารถนาจะตายมามาก
และใกล้ถึงเวลาที่ข้าพเจ้าเกิด
ชีวิตช่างไม่ตามใจข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าเพียงแค่ปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่
เด็กชายคนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าข้าพเจ้า
เด็กชายคนนั้น
เขามักร้องไห้...
เขามักป่วยไข้...
ทุกคนตามใจเขาเสมอ
เขาวิ่งไปวิ่งมาแล้ววิ่งทะลุสู่ตัวข้าพเจ้าเข้าไปนั่งในรถบรรทุก
ข้าพเจ้ามองดูนาฬิกาอีกครั้งหนึ่ง
รถบรรทุกเพิ่มจำนวนจากร้อยล้านคันเป็นสองร้อยล้านคัน
คันหนึ่งเบรกดัง เอี๊ยดดดดดดด!!!
ยางล้อเสียดสีกับถนนแทบลุกเป็นไฟ
คันข้างหลังพุ่งชนท้ายคันที่เบรก
คันที่เบรกพุ่งชนท้ายคันข้างหน้า
ชนท้าย ชนท้าย ชนท้าย ชนท้าย...
ต่อกันเหยียดยาวเป็นสร้อยลูกปัดอันหาที่สุดมิได้
เสียงบีบแตรดังสนั่น เสียงชนกันโกลาหล
ดวงอาทิตย์เรียงรายอยู่เป็นหมื่นหมื่นดวง
สิบเอ็ดนาฬิกา...
เป็นเวลาที่ข้าพเจ้าเกิด
ว่ากันว่า คนที่เกิดกลางวันมักกลัวผี
( ข้าพเจ้าคิดเห็นเป็นจริงเช่นนั้น )
แล้วหากข้าพเจ้าตาย
ข้าพเจ้าจะกลัวตัวเองหรือไม่
โลกกลางคืนคือโลกของคนตาย
ข้าพเจ้าปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่
อย่างน้อยหลังความตาย
ข้าพเจ้าจะพอสัมผัสแสงแดดที่ข้าพเจ้ารักใคร่มันในตอนเช้าและไม่ค่อยชอบมันในตอนใกล้เที่ยงได้บ้าง
เช้าวันใหม่คือชีวิตใหม่
ข้าพเจ้าปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่
เพื่อจะได้มีชีวิตใหม่แม้หลังความตาย
ข้าพเจ้าบอกเด็กชายคนนั้นเปิดม่านทึบทึม
แม้ไม่ได้ตายตอนเช้าตรู่ ข้าพเจ้าก็ยังปรารถนา...
มองแสงแห่งวันอันสดใส
ข้าพเจ้า...
ข้าพเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่...
ข้าพเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่...
รถบรรทุกแล่นมาเป็นแสนล้านคันพร้อมทั้งพายุเฮอริเคนและคลื่นทะเลบ้าคลั่ง
ดวงอาทิตย์อุบัติขึ้นเป็นล้านล้านดวง
แต่ทำไมข้างนอกนั่น
ข้างนอกนั่น...
( ข้าพเจ้าหลับตาลงอย่างไร้เรี่ยวแรง )
ฟ้าครึ้ม...และฝนกำลังจะตก
ธัชชัย ธัญญาวัลย
อาทิตย์ ๑๓ มิถุนายน ๒๕๕๓
เกือบสิบโมง, ศรีราชา กำลังป่วยด้วยโรคหลายโรค
แก้ไข พฤหัสบดี ๒ กันยายน ๒๕๕๓
6 ความคิดเห็น:
มาอ่านค่ะ
^^
ยินดี ครับ
ฉันเกิดยามเช้าตรู่ แต่ไม่รู้จะตายยามใด
...
ครั้งแรกอ่านบทกวีนี้อย่างรีบเร่งเพราะน่าสนใจ
แล้วอ่านช้า ๆ อีกครั้งนึงค่ะ
ใช่ ความคิด สภาวะเจ็บป่วย
มักนำเราสู่ความคิดเรื่องความตาย
ลูกพี่ถ่ายทอดออกมาอย่างน่าสนใจ
ถ้าถามว่าติดตรงไหนไหม
ก็ตรง "ปรารถนาจะอยากตาย"
น่าจะเป็น "ปรารถนาจะตาย"
แต่ลูกพี่คงต้องการย้ำว่าอยากกำลังสอง
เร็ว ๆ นี้ป่วยหนัก ไข้สูงจากหวัด
แทนที่จะคิดถึงความตาย
จัสกลับอยากหายเร็ว ๆ
หายเร็ว ๆ หายเร็ว ๆ
บอกตัวเองอย่างนี้เลยค่ะ
มาเยี่ยมเยียนก่อนเดินทาง
ไปเยี่ยมเขียนที่บ้านบ้าง
เดี๋ยวบ้านเงียบเกินไป
จันทร์บอกว่าจะคอยไปดูบ้านให้
ลูกพี่ทิวฟ้า ทัดไวยากรณ์ ก็ไปช่วยดูด้วยนะคะ
ไม่ได้บอกเพื่อน ๆ ที่บ้านใหญ่
เกรงใจค่ะ เดี๋ยวต้องไปเยี่ยมจัสมิน
บทกวีก็ลงสองที่อยู่แล้ว
แต่จัสก็ไม่อยากให้บ้านเงียบเกินไป
^^
..
ขอบคุณสำหรับการวิจารณ์ครับ
ช่วงนี้เกิดธุรกิจรัดตัวอีกแล้ว
เลยทำให้ไม่ค่อยได้ทำอะไร
วันก่อนไปดูสถานที่จัดงาน ดนตรี กวี ในสวน
ที่สวนโมกข์กรุงเทพ
และก็มีการประชุมกันด้วย
ว่าด้วยเรื่องจัดงานนี้
และว่าด้วยเรื่องการจัดงานมอบรางวัล
และเสวนาเกี่ยวแก่เรื่องเรื่องสั้นและนักเขียนรุ่นใหม่
อนาคนของวงการวรรณกรรมไทย
เดือนตุลาคมมีงานวันที่ ๓๐ ครับ
ส่วนงานอื่นก็มีเรื่องประชุมเกี่ยวกับสื่อ
ที่ทางพี่ที่เขาทำเกี่ยวกับพวกเด็ก ๆ เขาเชิญมา
วันที่ ๖ ตุลาคม ที่ มิราเคิลแกรนด์ หลักสี่
คาดว่าเดือนนี้ไปสองงานนี้ก็จะปล่อยวาง 5555
ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ
แล้วจะแวะไปเยี่ยมเสมอ
(ตอนนี้อยากเขียนหนังสือมากกกกกกกกกกกกกกกก)
โอ๊ะ!
เขียนเลยๆ
^^
เดี๋ยวส่งไปให้ดู
เรื่อง พระจันทร์บิ่น และ หญิงสาวผู้แต่งงานกับท่อนไม้
แสดงความคิดเห็น