ข้าพเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่

เป็นความจริงที่ว่า

ข้าพเจ้าไม่ได้นำบทกวีจริง ๆ จัง ๆ มาลงในนี้นานมาก

มีเหตุผลสองประการคือ

หนึ่ง ข้าพเจ้าไม่ค่อยได้เขียน

สอง เขียนแล้วแต่ยังไม่อยากเผยแพร่

ประการที่สองนั้นก็จะได้อ่านแต่ผู้สนิทชิดเชื้อกัน

วันนี้เป็นวันดี เพราะเป็นวันศุกร์

ข้าพเจ้าจึง

นำบทกวีมาลง


"ข้าพเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่"


ข้าพเจ้าลืมตาขึ้นมาในความมืด

ยังมืดอยู่ ข้าพเจ้าสบตากับจุดแสงนิดน้อยในความมืดครู่หนึ่ง

ปิดตาลงแล้วหลับไป

กระทั่งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...



ในเช้าที่สดใสของวันอาทิตย์

แม้ข้าพเจ้ายังไม่ได้เปิดม่าน

แต่ข้าพเจ้าก็แลเห็นมัน

เช้าวันอาทิตย์สดใสเสมอ



ข้าพเจ้ารู้สึกไม่สบาย

และไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยเรื่อยตามดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น

ข้าพเจ้าคิดเช่นนั้น



ของเหลวในร่างกายข้าพเจ้าซัดสาดไปมาราวคลื่นกระทบฝั่ง

อากาศธาตุพัดขึ้นลงแล้วหมุนวนเหมือนพายุเฮอริเคน

พลังเตโชโชติช่วงและปะทุปานภูเขาไฟระเบิด

ในท้องข้าพเจ้าดังหนึ่งมีรถบรรทุกเป็นร้อยล้านคันวิ่งไปตามรอยยับย่นขรุขระบนผิวของกระเพาะและสำไส้

ข้าพเจ้าไม่คาดหวังว่าจะมีชีวิตอยู่



บางคนปรารถนาจะตายตอนหัวค่ำ

บางคนปรารถนาจะตายใต้แสงดาว

บางคนปรารถนาแสงเดือนฉายอาบร่างเมื่อกำลังจะตาย

แม้บางคนไม่ปรารถนาจะอยากตาย

ข้าพเจ้าปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่



ข้าพเจ้าเกิดมาตอนใกล้เที่ยง

แม้ข้าพเจ้าจะไม่ใคร่ชอบตอนใกล้เที่ยงเพราะแดดจัด

แต่ข้าพเจ้าก็ยังคงชอบแสงแดดของกลางวันมากกว่าแสงจันทร์ของกลางคืน

ข้าพเจ้ามักตื่นนอนตอนใกล้เที่ยงเสมอ



ข้าพเจ้าดูนาฬิกา

เลยเวลาที่ข้าพเจ้าปรารถนาจะตายมามาก

และใกล้ถึงเวลาที่ข้าพเจ้าเกิด

ชีวิตช่างไม่ตามใจข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าเพียงแค่ปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่

เด็กชายคนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าข้าพเจ้า

เด็กชายคนนั้น

เขามักร้องไห้...

เขามักป่วยไข้...

ทุกคนตามใจเขาเสมอ

เขาวิ่งไปวิ่งมาแล้ววิ่งทะลุสู่ตัวข้าพเจ้าเข้าไปนั่งในรถบรรทุก



ข้าพเจ้ามองดูนาฬิกาอีกครั้งหนึ่ง

รถบรรทุกเพิ่มจำนวนจากร้อยล้านคันเป็นสองร้อยล้านคัน

คันหนึ่งเบรกดัง เอี๊ยดดดดดดด!!!

ยางล้อเสียดสีกับถนนแทบลุกเป็นไฟ

คันข้างหลังพุ่งชนท้ายคันที่เบรก

คันที่เบรกพุ่งชนท้ายคันข้างหน้า

ชนท้าย ชนท้าย ชนท้าย ชนท้าย...

ต่อกันเหยียดยาวเป็นสร้อยลูกปัดอันหาที่สุดมิได้

เสียงบีบแตรดังสนั่น เสียงชนกันโกลาหล

ดวงอาทิตย์เรียงรายอยู่เป็นหมื่นหมื่นดวง

สิบเอ็ดนาฬิกา...



เป็นเวลาที่ข้าพเจ้าเกิด

ว่ากันว่า คนที่เกิดกลางวันมักกลัวผี

( ข้าพเจ้าคิดเห็นเป็นจริงเช่นนั้น )

แล้วหากข้าพเจ้าตาย

ข้าพเจ้าจะกลัวตัวเองหรือไม่

โลกกลางคืนคือโลกของคนตาย



ข้าพเจ้าปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่

อย่างน้อยหลังความตาย

ข้าพเจ้าจะพอสัมผัสแสงแดดที่ข้าพเจ้ารักใคร่มันในตอนเช้าและไม่ค่อยชอบมันในตอนใกล้เที่ยงได้บ้าง



เช้าวันใหม่คือชีวิตใหม่

ข้าพเจ้าปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่

เพื่อจะได้มีชีวิตใหม่แม้หลังความตาย



ข้าพเจ้าบอกเด็กชายคนนั้นเปิดม่านทึบทึม

แม้ไม่ได้ตายตอนเช้าตรู่ ข้าพเจ้าก็ยังปรารถนา...

มองแสงแห่งวันอันสดใส

ข้าพเจ้า...

ข้าพเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่...

ข้าพเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่...

รถบรรทุกแล่นมาเป็นแสนล้านคันพร้อมทั้งพายุเฮอริเคนและคลื่นทะเลบ้าคลั่ง

ดวงอาทิตย์อุบัติขึ้นเป็นล้านล้านดวง

แต่ทำไมข้างนอกนั่น

ข้างนอกนั่น...

( ข้าพเจ้าหลับตาลงอย่างไร้เรี่ยวแรง )

ฟ้าครึ้ม...และฝนกำลังจะตก



ธัชชัย ธัญญาวัลย
อาทิตย์ ๑๓ มิถุนายน ๒๕๕๓
เกือบสิบโมง, ศรีราชา กำลังป่วยด้วยโรคหลายโรค
แก้ไข พฤหัสบดี ๒ กันยายน ๒๕๕๓