ไข้หัวลม

นี่ก็ปลายฝนต้นหนาวแล้ว

วันนี้ฟ้าครึ้ม ฝนตกปรอย ๆ ทั้งวัน

ว่าจะออกไปขับรถเล่นเสียหน่อย

ก็ไม่ได้ไป

ไม่ได้ไปมาหลายวันแล้ว


ตื่นเช้ามาวันนี้

รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว

ปวดเมื่อยไปหมด

ถ้าจะเป็น ไข้หัวลม

ไอ้ไข้หัวลมนี้มีมาแต่โบร่ำโบราณ

ที่บ้านตอนนี้ก็เป็นกันแทบทุกคน

สมัยก่อนข้าพเจ้าก็เคยเป็น

เป็นแล้วหายช้ามากถ้าไม่กินยา

มันจะไอค่อก ๆ แค่ก ๆ อยู่นั่นแหละ


สาเหตุหลักของการเป็นไข้นี้คือ

อากาศมันเปลี่ยน

จากอากาศชื้น ๆ ของหน้าฝน

กลายเป็นอากาศแห้ง ๆ ของหน้าหนาว

ร่างกายมันปรับตัวไม่ทันเป็นบางครั้ง

ข้าพเจ้าไม่ได้ไปหาหมอมาก็เกือบจะห้าปีหกปีเข้าไปได้

ไปหาหมอครั้งสุดท้ายเห็นจะเป็นตอนอยู่ปีสอง

ที่เป็นอีสุกอีใส

จากนั้นก็ไม่ได้ไปหาหมอเพราะป่วยไข้อีกเลย

เดี๋ยวนี้มีแต่หมอนั่นแหละชอบมาหาข้าพเจ้าเรื่อย

ด้วยเรื่องอื่น 555


เขาว่าการป้องกันไข้หัวลมก็ต้องกินดอกแค

ไอ้ดอกแคนี่สมัยก่อนบ้านข้าพเจ้ามีเยอะ

ไม่เคยกินหรอก

ข้าพเจ้ามันกินผักพื้นบ้านพวกนี้ไม่ค่อยเป็น

ไม่ได้กระแดะ

แต่มันไม่เคยกิน

มันเนื่องมาแต่สมัยเป็นเด็กที่พ่อแม่ตามใจ

กินอะไรก็กินไม่กินอะไรก็ไม่บังคับ

ดอกแคที่ว่านี้ข้าพเจ้าก็ไม่รู้ว่ามันน่ากินตรงไหน

ดอกขาว ๆ เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

สวยเกินจะเอามากิน

จากการระลึกชาติได้

ข้าพเจ้าเคยถูกกล่าวหาว่า เป็นโรคขาดสารอาหาร

มันคงจะเป็นจริงเช่นนั้น

ถ้าถือเอาตามมาตรฐานการแพทย์ปัจจุบัน

ข้อเท็จจริงคือว่า

ข้าพเจ้าเลือกกินมาก

(แม้ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่)

กินนั่นไม่กินนี่ กินสิ่งนี้ไม่กินสิ่งนั้น

บางวันไม่กินข้าวไปเลยก็มี

เรื่องกินมันไม่ได้สำคัญในชีวิตข้าพเจ้ามาก

กินก็ได้ ไม่กินก็ได้

กินข้าวเหมือนแมวดม

กินแป๊บเดียวก็อิ่ม

ไม่เคยกินข้าวหมดจาน

กินเผื่อหมูเผื่อหมา

ผักก็กินไม่กี่อย่าง

ตอนเป็นเด็กเคยท้องผูกถูกสวนก้นมาแล้ว

ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้

มันปวดท้องมาก ปวดจริง ๆ ปวดทรมาน

ที่ระลึกขึ้นมาได้เพราะดูการ์ตูนชินจัง

ไอ้ชินจังมันท้องผูก

คนเขียนชินจังนี่มันช่างสังเกต

มันเอาเรื่องเด็กอายุห้าขวบมาเขียนได้ฮามาก

ก็อย่างว่า ญี่ปุ่นเวลาเขาทำอะไรเขาจริงจัง

รู้ลึกรู้จริงในสิ่งที่ทำ


เนื่องจากเป็นโรคขาดสารอาหาร

ครูก็เลยบังคับให้กินนม

แล้วต้องกินต่อหน้าครู

ห้ามเอากลับบ้าน

อีนมนี่มันน่าสะอิดสะเอียนมาก

กลิ่นฉุน ๆ (ความจริงมันก็ตั้งใจให้เป็นกลิ่นผลไม้อะไรนั่นแหละ)

ข้าพเจ้าก็ต้องไปที่ห้องครูอนามัยเพื่อกินนมให้ครูดูทุกเย็น ๆ

เป็นความทรมานมาก

ข้าพเจ้าจึงไม่ค่อยชอบกินนมมาจนทุกวันนี้


โรคขาดสารอาหารนี้ทำให้พ่อแม่ข้าพเจ้าตกใจมาก

กลัวหมอว่าเลี้ยงลูกไม่ดี

ทั้งที่ความจริงมันก็ไม่ใช่ความผิดพ่อแม่หรอก

มันเป็นความผิดข้าพเจ้าเอง

แต่ถึงยังไง

ข้าพเจ้าก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขท่ามกลางโรคขาดสารอาหาร

ไม่เห็นมันจะเป็นปัญหาตรงไหน

แถมเรียนหนังสือเก่งกว่าใคร ๆ ในห้องที่อ้วนท้วนสมบูรณ์ซะอีก 555



เรื่องอาหารนี้สมัยก่อนตอนเป็นเด็ก ม.ปลาย งดข้าวเย็น

บางวันงดข้าวเที่ยงด้วย

กินข้าวมื้อเดียว

ความจริงอยากทำมานาตั้งแต่อยู่ ม.ต้นแล้ว

แต่ตอนนั้นพ่อแม่ไม่ให้ทำ

ม.ปลายชีวิตมันค่อนข้างอิสระ

อยากทำอะไรก็ทำ

น้ำหนักตอน ม.ปลาย สี่สิบเก้ากิโลกรัม

และยังคงสี่สิบเก้ากิโลกรัมมาจนถึงทุกวันนี้

เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ชั่ง

ไม่รู้ขึ้นไปถึงห้าสิบแล้วหรือยัง

แต่น้ำหนักข้าพเจ้าก็ไม่เคยจะถึงห้าสิบสักที

แม้จะชั่งตอนกินอาหารเสร็จใหม่ ๆ ก็ตาม


ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแรก ๆ ก็ไม่กินข้าวเย็น

จนวันหนึ่งพี่รหัสพาไปเลี้ยง

ก็จำเป็นต้องกิน

ทีนี้กินแล้วมันไม่ย่อย เพราะมันไม่เคยกินมานาน

แล้ววันนั้นมันต้องไปซ้อมการแสดงพิธีปิดงานฟุตบอลประเพณีจุฬาฯ-ธรรมศาสตร์

กินข้าวไปใหม่ ๆ

ต้องวิ่งด้วย อะไรด้วย

วิ่งไปวิ่งมา

ก็เลยอ้วกแตกอ้วกแตนใส่สนามกีฬาแห่งชาติ 555

แล้วอ้วกครั้งเดียวไม่พอ

เข้าไปอ้วกในห้องน้ำอีก

อ้วกจนหมดไส้หมดพุง

พวกพี่เขาก็ตกใจกันใหญ่

แต่เราก็เฉย ๆ

รู้ว่าไม่เป็นอะไร

แค่อ้วกไอ้ที่อาหารไม่ย่อยออกมา

จากนั้นมาก็เริ่มกินข้าวเย็น

เคยทดลองกินมังสวิรัติอยู่สามเดือน

รู้สึกไร้สาระและไม่ใช่แนวทางพ้นทุกข์แถมวุ่นวายผู้คนที่อยู่รอบข้างอีก

ก็เลยเลิก

กินแม่งมันทุกอย่างตั้งแต่บัดนั้นมา



แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้กินข้าวเช้า

กินข้าวเที่ยง

ข้าวเย็นบางวันก็กิน บางวันก็ไม่กิน

กินผลไม้โดยมาก


อ้าว

พูดเรื่องไข้หัวลมอยู่ดี ๆ เลยมาซะไกล

มีคนไข้มาทำฟัน

แล้วเจอกันใหม่ครับ


Arty
15 10 2553