หนังสือเปลี่ยนชีวิต ตอนที่ ๑
ว่าด้วยหนังสือเปลี่ยนชีวิต
เนื่องด้วยน้องจันทร์ถามมา
อยากรู้ว่าหนังสือมันเปลี่ยนชีวิตได้จริงหรือเปล่า
และข้าพเจ้ามีหนังสือเปลี่ยนชีวิตหรือไม่
ความจริงเรื่องหนังสือนี้ก็เป็นเรื่องที่พูดกันไม่จบไม่สิ้น
พูดกันสามวันสามคืนก็ไม่จบ
เพราะมันมีเรื่องที่จะพูดเกี่ยวกับหนังสือมากมายก่ายกอง
เต็มไปหมด
พอ ๆ กับเรื่องที่หนังสือพูดถึงชีวิตคนเรานั่นแหละ
สมัยเป็นเด็กข้าพเจ้าชอบอ่านหนังสือ
เวลาไปห้องสมุดก็ไปอ่านหนังสือพวกหนังสือภาพ
ตอนนั้นไม่อะไรมากหรอก
เพราะแย่งของเล่นอื่นไม่ได้
ก็เลยต้องอ่านหนังสือ
ไอ้หนังสือภาพนี่มันสนุก
ข้าพเจ้าก็ติดตามอ่านมันทุกเล่ม
จนหมดห้องสมุด
เป็นห้องสมุดเล็ก ๆ ของโรงเรียนเล็ก ๆ
แล้วมีบางเรื่องที่เราชอบมาก
ก็เอาไปแอบซ่อนไว้
มาวันไหนก็ไปเอามาดู
โดยเฉพาะตอนมากับเพื่อนหลายคน
เรื่องเชื้อโรคท้องร่วง
มันวาดเป็นภาพ ๆ ว่าเชื้อโรคมันไปทำให้เกิดท้องร่วงได้ยังไง
เรื่องอย่างนี้เด็ก ๆ จะชอบ
เพราะมันเป็นเรื่องขี้
มนุษย์เรามักจะปกปิดเรื่องอย่างนี้กัน
มักจะห้ามพูดคำว่าขี้
หรือคำว่า ตูด
พอไปเจอสิ่งที่เปิดเผยสิ่งเหล่านี้
มันก็เลยชอบไปดู
อีกเล่มหนึ่งมันเป็นเรื่อพัฒนาการทางร่างกายของมนุษย์
ชื่อว่า
ร่างกายของเรา
เป็นคล้าย ๆ สารานุกรม
ที่ชอบไปดูกันเพราะเนื้อหามันมีภาพประกอบ
เป็นภาพคนที่เจริญวัยขึ้นไปเรื่อย ๆ
จากเด็ก ไปเป็น วัยรุ่น ไปเป็นผู้ใหญ่ ไปเป็นคนแก่
รูปทั้งหลายนั้นไม่ใส่เสื้อผ้า
อันนี้ก็เป็นประเด็นหนึ่งที่เรียกร้องความสนใจของเด็ก ๆ
คือคนเรามันสอนกันให้ใส่เสื้อผ้า
ให้ปิดบังซ่อนเร้นอวัยวะเพศ
พอไปเจอสิ่งที่มันเปิดเผยให้ดู
มันก็เลยอยากดู
เรียกว่าอยากรู้อยากเห็น
เหมือนคนอยากดูหนังโป๊นั่นแหละ
ความจริงมันไม่ได้มีอะไร
แค่เป็นธรรมชาติหนึ่งของมนุษย์
แต่มนุษย์มันทะลึ่ง
อยากรู้ว่า ถ้าคนหน้าตาอย่างนั้นอย่างนี้
เวลามีอะไรกันจะทำหน้าตาแบบไหน
อะไรของใครเป็นอย่างไหน
ทั้งที่มันก็เหมือนกันทั้งโลก
อันนี้เป็นความอยากรู้อยากเห็นของมนุษย์
ตามตำนานว่าด้วยการเกิดโลก
สมัยก่อนนั้นคนยังไม่ได้สมสู่กันแบบปัจจุบัน
เพราะลงมาจากชั้นพรหม
พรหมเป็นเพศบริสุทธิ์
คือไม่มีหญิงชาย
พออยู่โลกมนุษย์นาน ๆ เข้ากิเลสก็ครอบงำ
ก็มีการเสพเพศสัมผัสสัมพันธ์กัน
พรหมพวกอื่น (ที่ยังไม่ได้ทดลอง) เขาเห็นก็ว่าไม่ดี
ก็เอาก้อนหินก้อนดินปา
ก็เลยต้องสร้างบ้าน
เพื่อปกปิดไม่ให้คนเห็นเวลามีอะไรกัน
การสร้างบ้านก็มีตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เรื่องกำเนิดมนุษย์นี้ ถ้าจะเล่าจริง ๆ ทุกส่วนตั้งแต่ต้นจนจบจะยาวมาก
ขี้เกียจเล่า
อีกทั้งวันนี้ก็ตั้งใจจะเล่าเรื่องหนังสือเปลี่ยนชีวิต
แล้วไอ้ที่กล่าวมาทั้งสองเล่มข้างต้น
ก็ยังไม่ใช่หนังสือเปลี่ยนชีวิต
แค่อารัมภบท
ที่ต้องอารัมภบทก็เนื่องมาจากว่า ขี้โม้ นั่นแหละ
555
ก็ไรสาระไปเรื่อย
โตขึ้นมาหน่อยประมาณ ๘-๙ ขวบ
ก็เริ่มอ่านพวกวรรณกรรมเยาวชนที่มันมีอยู่แถวนั้น
เรื่องที่ประทับใจจนต้องแอบขโมยกลับบ้านก็คือ
แก้วจอมแก่น
5555
เพราะอยากได้ ไม่รู้จะไปซื้อหาที่ไหน
ก็ลักมันเสียเลย
จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้เอาไปคืน
เป็นนิสัยที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง
แล้วตอนนี้หนังสือเล่มนั้นมันอยู่ไหนแล้วก็ไม่ทราบ
แต่พอโตขึ้นก็ซื้อหามาเป็นของตัวเองโดยสมบูรณ์
ทั้ง แก้วจอมแก่น และ แก้วจอมซน
กะว่าจะไปทำบุญใช้หนี้กรรมด้วยการบริจาคหนังสือให้เด็กนักเรียน
ท่านผู้ใดจะไปก็ชวนบ้างอะไรบ้างก็ได้
ตอนนี้เลิกลักหนังสือ แต่ก็ไม่วาย ชอบไปลักอ่านตามร้านหนังสือ
บางเล่มอ่านแล้วก็ไม่ซื้อ 55555
ที่เล่ามานี่ก็ยังไม่ใช่หนังสือเปลี่ยนชีวิต
นอกจากหนังสือพวกนี้แล้วก็ยังมีหนังสือพวกประวัติพระเกจิต่าง ๆ
สมัยนั้นที่จำได้ดีจะมีหนังสือเล่มหนึ่งของพ่อ
เล่าเรื่องประวัติพระแก้วมรกต
ประวัติหลวงพ่อโสธร หลวงพ่อวัดบ้านแหลม พระพุทธชินราช
ประวัติแม่โพสพ ฤๅษีตาไฟ นางก่งนางกวัก สารพัด
รวมทั้งประวัติหลวงปู่แหวน หลวงปู่ตื้อ
ชอบอ่านมาก
อ่านหลายรอบ
แล้วก็มีคาถาต่าง ๆ ด้วย
สมัยก่อนแอบจำไว้
แล้วก็ไปทดลองทำ
เดี๋ยวนี้ลืมหมด
ประวัติพระพุทธรูปทั้งหลายที่เคยอ่านตอนเป็นเด็ก
พอโตขึ้นก็ได้ไปเห็นไปกราบไหว้มาหมด
เป็นเรื่องอัศจรรย์เหมือนกัน
ที่พล่ามมาทั้งหมด
ก็ยังไม่ใช่หนังสือเปลี่ยนชีวิต
แล้วก็รู้สึกจะฝอยมาเยอะ
เหนื่อยจะพิมพ์
คงต้องเอาไว้ตอนหน้าก็แล้วกันครับ
สวัสดี
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๔ ๑๑ ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น