ความเร่ร่อนของข้าพเจ้า
ชีวิตข้าพเจ้าต้องร่อนเร่อีกครั้งหนึ่ง
ประดุจนักแสดงคณะละครสัตว์
ตั้งกองคาราวานสักชั่วครู่ก็ต้องจากลา
ข้าพเจ้าจำใจเดินทางจากเมืองที่ข้าพเจ้าชื่นชอบ
ไปสู่มหานครที่เคยจากมา
แล้วก็ยังไม่รู้ว่าชีวิตในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
แท้แล้วข้าพเจ้ามีความรู้สึกตั้งแต่แรกที่มาอยู่ที่นี่
ว่าข้าพเจ้าคงไม่ได้อยู่ที่นี่นานนัก
แม้ตั้งใจลึก ๆ ว่าอยากจะอยู่นาน ๆ ก็ตาม
อำลากลิ่นไอแห่งทะเลสีคราม
ข้าพเจ้ายังคงรักที่นี่เสมอ
และนี่คือบทกวี
ที่ข้าพเจ้าจดจารึก
ขบวนเอ๋ยขบวนเมฆา
เจ้าจะพากันไปไหน
ไปไกลหรือไปใกล้
ไปทิศใต้หรือทิศเหนือ
ลมทะเลเห่กล่อม
สีเจ้าย้อมด้วยไอเกลือ
หม่นเทาขาวระเรื่อ
ราวใส่เสื้อลายแสงตะวัน
หัวเราะยั่วแย้ม
เป็นภาพแต้มเพดานสวรรค์
เหมือนลากฟ้าเข้าหากัน
จากฟ้านั้นสู่ฟ้าโน้น
ขบวนเอ๋ยขบวนเมฆา
บางเจ้าพาเพื่อนโลดโผน
ถิ่นใดที่ไกลโพ้น
จะเป็นถิ่นที่พักพิง
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๔ ธันวาคม ๒๕๕๓
ศรีราชานคร
ไม่มีความคิดเห็น:
โพสต์ความคิดเห็น