เธอผู้มีแววตาโศก

เธอผู้มีแววตาโศก



แด่เธอผู้ซึ่งมีแววตาโศก

เธอผู้ซึ่งประดุจมีเงาแห่งมัจจุราชนั่งคร่อมบนศีรษะอยู่เสมอ

เธอผู้ซึ่งมีมือ เท้า และแขน ขา

เธอผู้ซึ่งมีชีวิต


กาลเวลาคล้ายหลงลืมเธอและเธอ

หากเขาจดจารึกถ้อยคำแห่งความพรากจากร่ำเรื่อย

เมื่อใดที่ความสูญเสียมากรายกล้ำ

เมื่อนั้นย่อมถึงเวลาปิดสมุดบันทึก


แด่เธอผู้หลงลืมความตาย

เธออาจจะแก่จนลืมตาย

หรือเธออาจจะหนุ่มจนลืมแก่

แต่แม้เธอเป็นเด็ก...เธอก็อาจตาย


เสียงกรีดร้องของความเจ็บปวด

เสียดแทงความมืดทะลุความเงียบออกมาจากเปลวไฟ

ลิ้นสีแดงสดชุ่มไปด้วยเลือดเมื่อแผดเสียง

หนังสีน้ำตาลมีเนื้อสีขาวทะลักออกมา


ในราตรีรื่นเริงของความทุกข์

ในม่านหมอกฤดูหนาวอันอ่อนเย็นแต่ทว่าแข็งกระด้าง

ในแววตาโศกดุจแสงดาวเหงา

ในขณะนั้น...คงเป็นเวลาที่ฉันไม่อาจได้พบเธออีก

นิรันดร์


ธัชชัย ธัญญาวัลย
๕ ธันวาคม ๒๕๕๓