ซื้อ E-BOOK
![]() |
|
เธอผู้มีแววตาโศก
เธอผู้มีแววตาโศก
แด่เธอผู้ซึ่งมีแววตาโศก
เธอผู้ซึ่งประดุจมีเงาแห่งมัจจุราชนั่งคร่อมบนศีรษะอยู่เสมอ
เธอผู้ซึ่งมีมือ เท้า และแขน ขา
เธอผู้ซึ่งมีชีวิต
กาลเวลาคล้ายหลงลืมเธอและเธอ
หากเขาจดจารึกถ้อยคำแห่งความพรากจากร่ำเรื่อย
เมื่อใดที่ความสูญเสียมากรายกล้ำ
เมื่อนั้นย่อมถึงเวลาปิดสมุดบันทึก
แด่เธอผู้หลงลืมความตาย
เธออาจจะแก่จนลืมตาย
หรือเธออาจจะหนุ่มจนลืมแก่
แต่แม้เธอเป็นเด็ก...เธอก็อาจตาย
เสียงกรีดร้องของความเจ็บปวด
เสียดแทงความมืดทะลุความเงียบออกมาจากเปลวไฟ
ลิ้นสีแดงสดชุ่มไปด้วยเลือดเมื่อแผดเสียง
หนังสีน้ำตาลมีเนื้อสีขาวทะลักออกมา
ในราตรีรื่นเริงของความทุกข์
ในม่านหมอกฤดูหนาวอันอ่อนเย็นแต่ทว่าแข็งกระด้าง
ในแววตาโศกดุจแสงดาวเหงา
ในขณะนั้น...คงเป็นเวลาที่ฉันไม่อาจได้พบเธออีก
นิรันดร์
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๕ ธันวาคม ๒๕๕๓
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น