เมื่อวานได้รับอีเมล์หนังสือที่ระลึกงานหลวงตา
จึงมีความดำริขึ้นมาว่า
ถึงเวลาที่เราสมควรจะต้องไปนมัสการครูบาอาจารย์เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
และนึกถึงตั๋วบินฟรีที่กสิกรส่งมาให้
แต่ใช้ไม่ทันเสียแล้ว
เพราะต้องจองเที่ยวบินอย่างน้อยสิบวัน
ว่าจะไปวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้
และคงต้องเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัว
กำหนดการเดินทางคือวันเสาร์ตอนเย็น
ไปถึงวันอาทิตย์ตอนเช้า
เสร็จแล้วก็กลับวันอาทิตย์ตอนเย็น
การไปครั้งนี้เป็นครั้งสำคัญ
ข้าพเจ้าเป็นลูกศิษย์มาแต่เล็กแต่น้อย
ครูบาอาจารย์ละสังขาร
ไม่ไปกราบเคารพก็ไม่สมควร
ทั้งยังเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเห็นภาพสังขารท่านแล้ว
ไม่มีอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว
คิดไปก็ยังเศร้าใจอยู่
เดือนมีนาคมปีที่แล้ว
จำได้ว่า
ยังไปวัดป่าบ้านตาด
และยังเห็นหลวงตานั่งอยู่ที่จุดเดิม
ยังเห็นหลวงตาเดินเหินได้
บัดนี้ยังไม่ถึงปี
ก็ไม่ได้เห็นภาพนั้นเสียแล้ว
ภาพที่เคยเห็นประจำ
ได้นิมิตว่าจะต้องไปกับใครและไปอย่างไร
ความจริงการขับรถไปต่างจังหวัดไกล ๆ ก็เป็นเรื่องปกติของข้าพเจ้า
รถคันนี้ช่างเป็นรถคู่บุญที่พาข้าพเจ้าไปไหนต่อไหนได้อย่างปลอดภัย
ก็อย่างที่ว่า
ชีวิตมันต้องลำบาก
ความลำบากจะทำให้เราแข็งแรง
เป็นการสร้างสมบุญบารมีอย่างหนึ่ง
จนกว่าภพชาติจะสิ้นสุดนั่นเทียว
Arty Dhanyaawalaya
25 02 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
โพสต์ความคิดเห็น