เรามิอาจอ่อนแอ

สืบความมาแต่เรื่องนิมิต

ว่าจะไปนมัสการสรีระสังขารพ่อแม่ครูอาจารย์

หลวงตามหาบัว

แล้วการไปนั้นก็สิ้นสุดลงแล้ว

ออกเดินทางเมื่อวันเสาร์ที่ ๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

เวลาประมาณเกือบสีี่ทุ่ม เตรียมตัวตอนสามทุ่ม

ขับไปตามทางด่วน

บังเอิญไปผิดเส้น แต่ก็หาทางเข้าเส้นที่จะไปเจอพอดี

ก็เลยเป็นอันว่า ได้เรียนรู้เส้นทางเส้นใหม่ไปในตัว

ถึงอุดรธานีประมาณตีสี่กว่า ๆ

กะว่าจะเข้าไปอาบน้ำอาบท่าในโรงแรม

ปรากฏว่า โรงแรมเต็ม

โรงแรมในเมืองอุดรดูเหมือนจะหนาแน่นไปด้วยผู้คนมากมายนัก

ไม่่ต้องกล่าวถึงวันที่ห้า มีนาคม ที่กำลังจะถึง

คนเยอะมาก ๆ

รถก็เยอะมาก ๆ

แทบจะเรียกได้ว่า

ถนนทุกสาย

มุ่งสู่วัดป่าบ้านตาด

กิจวัตรประจำวันของพระเณรก็ยังคงปกติ

คือมีการบิณฑบาตร ฉันจังหัน ถวายภัตตาหาร

โดย พระอาจารย์อินทร์ถวาย เป็นประธาน

สำหรับผู้ที่ไปวัดป่าบ้านตาดมาแต่เล็กแต่น้อยเช่นข้าพเจ้า

เห็นแล้วก็ใจหาย

ปกติข้าพเจ้าจะนั่งอยู่ด้านหลังหลวงตา

ตรงทางเดินเข้าศาลา จากกุฏิ ซึ่งเป็นทางที่ใกล้ที่สุด

สำหรับการเดินมาฉันของหลวงตา

และเป็นมุมที่จะได้เห็นหลวงตาแจ่มชัด

ข้าพเจ้าถ่ายภาพในมุมนั้นมาด้วยเพื่อเป็นที่ระลึกถึง

และเป็นการถ่ายทอดความทรงจำสู่ผู้อื่นได้สะดวก

(แต่ตอนนี้ยังไม่สะดวกลงรูป)

บรรยากาศเมื่อไม่มีหลวงตา เงียบ และชวนวังเวงใจแม้ผู้คนจะมากมาย

มีเพียงรูปหลวงตาวางอยู่บนที่ที่ท่านเคยนั่ง

ไร้เสียงกระแอมไอและเทศน์ก่อนฉัน ไร้เสียงให้พร

และไร้เสียงเทศน์หลังฉัน

มีเพียงเสียงพระอาจารย์อินทร์ถวายและเสียงโฆษกประกาศเรื่องต่าง ๆ

ข้าพเจ้าไปถึงวัดประมาณตีห้า ซึ่งขณะนั้นผู้คนก็มากแล้ว

เลือกที่จะไปถวายอาหารที่เตรียมไปที่ศาลาแทนที่จะใส่บาตร

เพราะพิจารณาแล้วว่า หลังตักบาตรเสร็จคนต้องเยอะและหาที่นั่งในศาลายากแน่ ๆ

นั่งภาวนาด้วยความกระท่อนกระแท่นถวายเป็นสังฆบูชา

วันนั้นเป็นวันที่สมเด็จพระเจ้าลูกเธอเจ้าฟ้าจุฬาภรณ์ฯ เสด็จด้วย

เมื่อพระฉันเสร็จเรียบร้อย

การเดินทางไปนมัสการสรีระสังขารจึงเริ่มขึ้น

เป็นการเดินไม่กี่ก้าว แต่ก้าวย่างลำบากยิ่ง

การเบียดเสียดแทรกตัวการขยับเขยื้อนเป็นไปอย่างช้า ๆ

นึกถึงบรรยากาศตอนไปไหว้พระแก้วมรกตตอนวันปีใหม่

คนแน่นขนาดนั้นเลยทีเดียว

กราบเสร็จก็ถ่ายรูปและเดินไปดูเมรุที่กำลังสร้าง

แล้วก็ไปกินข้าวกับแม่อุทัยรัศมี

แล้วจึงกลับ

กลับกว่าจะถึงที่พักก็สามทุ่ม

ตลอดระยะเวลาตั้งแต่สามทุ่มถึงสามทุ่มของอีกวัน ไม่มีการนอนหลับพักผ่อนเลย ทำเสมือนหนึ่งถือเนสัชชิกเป็นสังฆบูชา

ความจริงวันเสาร์ตอนบ่ายก็ไปงานวรรณกรรมวิจารณ์มา

ตอนเช้าทำฟัน

เป็นวันแห่งการทำงานและเหน็ดเหนื่อยดีแท้

ตื่นมาวันจันทร์ คือวันนี้

ก็ตื่นแต่เช้า มาทำงาน

ชีวิตที่ไม่พักผ่อนของข้าพเจ้า

ชีวิตที่ต้องเดินทางของข้าพเจ้า

ชีวิตที่ต้องลำบากของข้าพเจ้า

แม้ความเป็นจริงแล้ว

ข้าพเจ้าสามารถที่จะพักผ่อน

ไม่เดินทาง

และไม่ต้องลำบาก

แต่ข้าพเจ้าไม่อาจเลือก

ในเมื่อทุกอย่างต้องเป็นไปเพื่อการฝึกฝนพลังแห่งหัวใจให้แข็งแกร่ง

เรามิอาจอ่อนแอ ไม่อาจท้อแท้แม้เมื่อล้ม

Arty Dhanyaawalaya

๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔