โลภะ

ช่วงนี้ช่างมีแต่มนุษย์เห็นแต่ได้

เต็มรอบข้างรอบกายไปเสียหมด

ความจริงทุกคนก็มีความเห็นแก่ได้

เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น

แต่มันก็ควรอยู่ในขอบเขต

อยู่ในความพอเหมาะพอสมบ้าง

บางคนได้แล้วได้อีกก็ยังอยากได้

คิดแต่ว่าตัวเองเสียเปรียบอยู่รำ่ไป

คิดว่าคนอื่นเอาเปรียบตัวเองอยู่ร่ำไป

เพราะไม่รู้จักคำว่า  "ให้"

รู้แต่คำว่า  "เอา"

บางคนถูกคนอื่นเขาใช้เล่ห์เอาเปรียบไว้มาก

ทำให้บุคคลนั้น  กลายเป็นมนุษย์ที่เกรงว่าคนอื่นจะเอาเปรียบตัวเองอยู่ร่ำไป

ก็พยายามจะละเอียดรอบคอบทุกอย่าง

จนบางครั้งมันล้ำเส้นไปว่า

อยากจะเอาเปรียบคนอื่นเอาคืนบาง

โดยคิดอยู่ในใจว่า

ตัวเองกำลังเล่นเกม

เกมที่แล้วโดยเอาเปรียบ  คิดว่าแพ้

คราวต่อมากูจะเอาเปรียบคนอื่นบ้าง

เพราะแพ้แล้วมันเจ็บใจ

มันแค้นใจ

อยากได้เปรียบบ้าง

อยากสะใจบ้าง

อยากเห็นคนอื่นถูกต้อนจนมุมบ้าง

อยากเอาเปรียบเขาให้ถึงที่สุดบ้าง

ทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเพราะโลภะ  โทสะ  และโมหะ

คือ  โลภ  อยากได้  อยากเอาเสียหมด

ไม่รู้จักการให้  ไม่รู้ถึงการข่มใจ

พอไม่ได้ก็โกรธเขาร่ำไป

ไม่รู้จักการให้อภัย

เพราะความไม่รู้  ซึ่งก็คือความหลงเป็นหัวเรือใหญ่



บางคนก็เห็นแต่ประโยชน์ตัวเอง

ทำธุรกิจธุรกรรมอะไรก็อยากจะได้กำไรเยอะ ๆ 

แต่ไม่เคยคิดถึงคนอื่น

พอคนอื่นเขาเอาคืนบ้าง

ก็ว่าคนอื่นเขาไม่เห็นใจตัวเอง

ทั้งที่ตัวเองนั้นไม่เคยเห็นใจใคร

ไม่เคยโอบเอื้อใคร

อยากแสวงหากำไรท่าเดียว



ข้าพเจ้าเคยไปทำคลินิกหลายที่

นับไปนับมาเกือบจะสิบที่แล้ว

ตั้งแต่ทำงานมา

บางแห่งก็ดี

บางแห่งก็ไม่ดี

ที่ดีนั้นมีน้อยกว่าที่ไม่ดี

บางที่แย่มาก  ถึงขนาดว่า

เครื่องมือที่จำเป็นที่ต้องมี  กลับไม่มี

ให้คนทำงานทำเอาตามยถากรรม

ถ้าจะพูดตามแบบ  positive thinking  ก็ว่า

เปิดโอกาสให้ผู้ปฏิบัติงานใช้ความสามารถได้อย่างเต็มที่

โดยพึ่งพาอุปกรณ์น้อยที่สุด  ก็ว่าได้


บางที่เจ้าของเปิดคลินิกหลายที่

ไม่มีเวลาดูแล

เรียกง่าย ๆ 

หน้าเงิน

อุปกรณ์เสียไม่ยอมซ่อม

บางอย่างมันก็มีผลกับงาน

งานที่ทำไปแล้ว

มันล้มเหลมได้ง่ายถ้าอุปกรณ์ไม่ดี

ไม่ดูแล

ปล่อยให้สกปรกรกรุงรัง

อยากได้แต่เงิน

ก็ไม่รู้จะหาไปทำไมนักหนา

ตายไปแล้วมันหาบมันหามไปได้หรือเปล่าไม่ทราบ

ทำอย่างนี้แต่อยากให้มีหมออยู่คลินิกตัวเองเยอะ ๆ 

ทำงานดี ๆ 

ไม่มีหมอคนไหนเขาอยากไปทำคลินิกอย่างนี้กัน

ถึงทำได้ไม่เท่าไหร่ก็ออก

ออกเขาก็ไม่บอกเหตุผลที่แท้จริงหรอก

เขาก็แกล้งพูดอย่างอื่นไปเรื่อย

ทีนี้ไอ้เจ้าของมันก็พาลมาโกรธเขา

ทั้งที่ไม่เคยดูตัวเองเลย

ว่าทำไมหมอที่เข้ามาทำงานให้คลินิกตัวเอง

มันอยู่ไม่ทน

ทำไมเขาไม่อยู่ด้วย

ไม่รู้ตัวเองเลยว่า

คลินิกตัวเองน่ะ

ห่วยขนาดไหน



บางที่มีหุ้นส่วนที่ไม่ใช่หมอมาบริหารงานให้

บางครั้งมันล้มเหลว

เพราะเขาไม่เข้าใจหมอที่ทำงาน

คิดว่าหมอคือเครื่องผลิตธนบัตรชนิดหนึ่ง

ก็จะใช้เขาให้ทำงานหนักอยู่รำ่ไป

โดยคำนึงน้อยไปว่า

ทุก ๆ  คนก็เป็นคนเหมือนกันหมด


ทิวฟ้า  ทัดตะวัน

๓๑  มกราคม  ๒๕๕๕