แด่ความฝันของผู้อื่นเถิด

ขณะนี้เป็นเวลาประมาณ  สามทุ่มครึ่ง

ข้าพเจ้าลงมาเล่นอินเตอร์เน็ตที่โถงรับรอง

ของคอนโด

มีหลายเรื่องราวเกิดขึ้น

และข้าพเจ้ารู้สึกปวดหัว

เป็นอาการปวดหัวจริง ๆ  ไม่ใช่คำเปรียบเทียบ

ข้าพเจ้าไม่ได้ปวดหัวเช่นนี้มานานมาก




ข้าพเจ้ามีความคิดว่าจะพักผ่อน

และจัดระเบียบสิ่งต่าง ๆ  ในชีวิตให้เรียบร้อย

จดบันทึกหลักฐานประกอบการมีชีวิตอยู่ให้เข้าที่เข้าทาง

แต่แล้ว

ข้าพเจ้าก็มีอาการปวดหัว

บางครั้งอาจจะเป็นอาการเจ็บปวดที่จิตใจมากกว่า

เพราะเมื่อไม่นานมานี้

ข้าพเจ้าได้สดับเสียงขับขาน

บางอย่าง

ข้าพเจ้าอาจจะคิดถึงสิ่งนั้นสิ่งนี้มากเกินไป

แท้แล้ว

ข้าพเจ้าควรทำงาน

และทำงาน

เพื่อจะได้ลืมทุกสิ่งอย่างเสีย

ข้าพเจ้าควรจะสละละออกไปเสีย

แต่ข้าพเจ้าก็ครุ่นคำนึงได้ว่า

ทำไมข้าพเจ้าจึงไม่อาจทำอะไรได้มาก




บางครั้งก็เป็นเพียงเพราะการสลัดออกย่อมเป็นการสลัดโดยสิ้นเชิง

ข้าพเจ้ายังไม่อาจจะทำอย่างนั้นในเวลาเช่นนี้

เป็นฤดูหนาวที่อากาศร้อน

แม้ในช่วงเวลาที่ควรเย็นที่สุด

กลับเป็นเวลาที่ไม่น่าอภิรมย์เลย




ข้าพเจ้าเขียนบทกวีไว้บทหนึ่ง

ข้าพเจ้าเขียนได้เพียงสามบาท

และปล่อยบาทสุดท้ายไว้

บทกวีนั้นมีว่า


เหมือนนกที่มีอิสระที่จะบิน

ผู้คนก็ย่อมมีเสรีที่จะฝัน

แต่หากความฝันนั้นทำให้ผู้อื่นต้องเจ็บปวด

...



"แด่ความฝันของผู้อื่นเถิด"



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๓  กุมภาพันธ์  ๒๕๕๕