ขอความเมตตาจงมากมายสุดประมาณ

ข้าพเจ้าค่อนข้างให้ความยุติธรรม

กับเรื่องต่าง ๆ  บนโลก

แม้บางครั้ง

อาจจะเคยอคติ

มันน้อยครั้งมาก

หรือแทบไม่มีเลย

ที่ข้าพเจ้าจะพูดว่า

รังเกียจ

หรือขยะแขยง

แม้กระทั่งซากศพเหม็นเน่า

กองขยะ

หรือบ่อเกรอะบ่อขี้

ข้าพเจ้าก็ไม่นึกรังเกียจ



วันนี้ข้าพเจ้ากินข้าวลำบาก

พะอืดพะอม

มวนท้อง

และพานจะอาเจียนตลอดเวลา

ปกติข้าพเจ้าก็ไม่ใคร่กินอะไรอยู่แล้ว

ณ  ปัจจุบัน

ข้าพเจ้ากินน้อยลงไปอีก

ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจความรู้สึกของคนที่ทุกข์ท้อ

หดหู่

และสิ้นหวัง

เข้าใจแม้กระทั่งว่า

การตรอมใจตายนั้นเป็นอย่างไร



มนุษย์ย่อมมีศักดิ์ศรี

มีเกียรติยศเป็นของตัวเอง

ความจริงไม่ใช่แต่มนุษย์เท่านั้น

ทุกสรรพชีวิต

ก็มีเกียรติยศเป็นของตน

เพราะสัตว์ทั้งหลายย่อมมีอัตตาตัวตน

มันไม่อาจพ้นไปได้

จนกว่าจะบรรลุเป็นอรหันต์นั่นแหละ



นี่ก็เวลาเกือบตีสองแล้ว

ข้าพเจ้าไม่อาจข่มตาหลับ

ข้าพเจ้าทราบดีว่า

การนอนดึกนั้นมันไม่ดี

และยิ่งเข้าใจ

ว่าการนอนไม่หลับ

เพราะความเครียดนั้นเป็นอย่างไร

การที่ท้องไส้ปั่นป่วนตลอดเวลา

มันหมายความว่า

ร่างกายมันตึงเครียด

และมันถ่ายความเครียดลงสู่ท้อง

ความจริงร่างกายมันถ่ายความเครียดลงสู่หลายอวัยวะ

บางครั้งมันก็ถ่ายลงสู่หลังและไหล่



บางครั้งเราอาจยิ้มระรื่น

หัวเราะ

หรือนิ่งเฉย

แต่นั่นก็เป็นคล้ายดังหนึ่งการเสแสร้งของร่างกายเพียงเท่านั้น

เมื่อใดที่จิตใจยังกระวนกระวาย

และไม่ลงใจในเรื่องต่าง ๆ  ที่เกิดขึ้น

มันไม่อาจจะมีความสุขจริง ๆ  ได้

บาดแผลก็คือบาดแผล

โดยเฉพาะบาดแผลของจิตใจนั้น

บางครั้ง

มันก็ไม่อาจห้ามเลือดให้หยุดไหล

ได้ง่าย ๆ  เหมือนร่างกายเลย




ขอความสวัสดีจงมีแก่ทุกสรรพชีวิตเถิด

ขอความเมตตาจงมากมายสุดประมาณ

ขอให้สัตว์ทั้งหลายอย่าได้มีเวรซึ่งกันและกันเลย




ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๐  มิถุนายน  ๒๕๕๕