จริต

หลาย ๆ  ครั้ง

ข้าพเจ้าก็บ่นไปเรื่อย

ตามประสาคนที่ชอบบ่น

มีบางครั้งเท่านั้น

ที่ก็โมโห  คือ  ไม่พอใจ

แต่สักพักหนึ่ง  ก็หาย

ข้าพเจ้าเป็นคนที่หายโกรธเร็ว

อันนี้คือรู้ตัวเอง


ข้าพเจ้าเรียนรู้วิธีจัดการอารมณ์โกรธ

เมื่อประมาณ  ๑๔  ปีที่แล้ว

ความโกรธนั้น

เป็นสิ่งที่มีได้

เป็นได้

แต่ก็จัดการได้

และต้องจัดการให้ถูกวิธี

เพราะถ้าจัดการผิดวิธี

มันจะเป็นการสะสมความโกรธ

จะกลายเป็นโทสจริต

ครอบงำจิต

และเป็นผลร้ายต่อการดำรงชีวิต

ซึ่งไม่ดีเลย


ความจริงไม่ใช่แต่ความโกรธ

จะความอะไร

ก็ต้องตัดให้เร็ว

เพราะถ้าไม่ตัด

มันจะกลายเป็นอนุสัย

ตามนอนในสันดาน

แล้วมันแก้ยาก



วิธีแก้อนุสัยตามนอนนี้

ข้าพเจ้าคิดว่า

การปฏิบัติธรรมแบบยุบหนอ  พองหนอ

เป็นวิธีการแก้สิ่งนี้ได้ดีมาก

โดยเฉพาะการกำหนดอริยาบถย่อย

คือรู้ทันอารมณ์  ว่าง่าย ๆ

พอรู้ทัน  จิตมันก็ตัดไปเองอัตโนมัติ

แล้วมันก็ไม่สืบต่อ

พอของใหม่ไม่เข้า

มันก็ดี  ก็สบาย

พร้อมกับได้ขัดเกลาของเก่าที่มันนอนเนื่องไปด้วย

ในที่สุดมันก็บรรลุธรรมได้

เป็นหนทางลัดสั้น

แต่ที่สำคัญคือ  การรู้

รู้จักมัน

พอรู้จักมาก ๆ  เข้า

จิตก็ฉลาด

เพราะจิตเป็นธาตุรู้ธาตุฉลาดอยู่แล้ว

มันก็จัดการของมันได้

ที่สำคัญคือ

ค่อย ๆ  เป็น  ค่อย ๆ  ไป

จัดการตัวง่ายไล่ไปตัวยาก

เริ่มที่ตัวยากเลย

มันไม่มีพลัง

เพราะพลังของขณิกสมาธินั้นอ่อน

ไม่เหมือนกรรมฐานสายพุทโธ

ที่สะสมพลังสมาธิมาก

เป็นอัปปนาสมาธิ

เวลาออกจัดการกิเลส

ก็ฟาดเอา ๆ


ซึ่งก็แล้วแต่จริตของผู้ปฏิบัติ

ทำอย่างไหนแล้วดีสบาย

ไม่อึดอัดขัดขืน

ก็เลือกใช้อย่างนั้น



พระอาทิตย์เที่ยงคืน
๑๔  กรกฎาคม  ๒๕๕๕