ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า
ทำไมข้าพเจ้าเปิดศักราช
ด้วยภาพนี้
ภาพนี้ชื่อว่า
ความโดดเดี่ยว
Solitude
Ink on Paper
size 33x42 cm
วาดตอนน้ำท่วม
หลังวันครบรอบวันเกิด ๒๗ ปี สองวัน
ความจริงอยากจะตั้งชื่อว่า
๒๗ ปีแห่งความโดดเดี่ยว
แต่มันไม่ใช่
มันคือความโดดเดี่ยวโดยรวม
ของมวลมนุษยชาติ
อาจจะเป็นเพราะว่าภาพนี้มองได้หลายมุม
เราอาจจะเห็นอะไรต่างกันไปในภาพ
ซึ่งแต่ละคนอาจจะเห็นไม่เหมือนกันเลยก็ได้
ซึ่งนั่นอาจจะเป็นความโดดเดี่ยวที่แท้จริง
จากนั้นเราก็จะพยายามออกจากความโดดเดี่ยว
ด้วยการหาแนวร่วม
เฮ้ย แกเห็นเหมือนฉันป่าววะ
ช่วงเวลาที่น้ำท่วมปีที่แล้ว
มันเป็นช่วงเวลาแห่งความโดดเดี่ยวอย่างแท้จริง
ไม่มีน้ำขายที่ร้านสะดวกซื้อ
ไม่มีอาหาร
ไม่มีผู้คน
พื้นที่ที่ข้าพเจ้าอยู่น้ำไม่ท่วม
แต่จะเกิดประโยชน์อะไร
ในเมื่อเราโดดเดี่ยว
เหมือนเกาะที่มีน้ำล้อมรอบ
แล้วก็ไปไหนไม่ได้
จำได้ว่า
รถทัวร์
เครื่องบิน
ชะงัก
ไปได้ทางเดียวคือ
รถไฟ
แต่ก็ต้องอ้อมไปสายตะวันออก
เพื่อกลับบ้านที่อุดรธานี
หนีความโดดเดี่ยว
ความจริงมันอาจจะโดดเดี่ยวมากกว่านี้อีก
ถ้าข้าพเจ้าอยู่เพียงลำพัง
โดยปราศจากคนรัก
เช่นเวลานี้
แต่นั่นแหละ
มันอาจจะไม่โดดเดี่ยวนัก
เพราะเรารู้ว่า
อย่างไรเสีย
เราก็ยังมีกันและกัน
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๒๐ ๐๗ ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น