ใช้ชีวิตช้า ๆ ตื่นเช้า ๆ ๓

ตื่นมาด้วยความเคยชิน

บางครั้ง

บางวัน

เราก็กระตือรือร้นที่จะตื่นขึ้นมา

ทั้งที่ก็ไม่รู้จะตื่นขึ้นมาทำอะไร

แต่ที่แน่ ๆ

ช่วงเวลาเช้า ๆ

ข้าพเจ้าจะได้ยินเสียงพระสวดมนต์ทำวัตรเช้าลอยมาเบา ๆ

และเมื่อสายกว่านี้

ก็จะได้ยินเสียงให้พรคนที่ทำบุญตักบาตรที่ถนนด้านล่าง

ข้าพเจ้าไม่ได้ทำบุญตักบาตร

เนื่องมาแต่

ไม่มีความศรัทธา

จึงทำตามอย่างที่หลวงพ่อเคยสอน

ก็คือ

ถ้าคิดอยากทำบุญตักบาตรกับครูบาอาจารย์องค์ไหน

(แต่เราอยู่ห่างไกล)

ก็หยอดเงินใส่กระปุกไว้เท่ากับจำนวนราคาสิ่งของที่อยากทำนั้น

ครั้นพอถึงเวลาที่เรามีโอกาสไปหาครูบาอาจารย์แล้ว

ก็ถวายท่าน

หลวงพ่อบอกว่า

วิธีการนี้

หลวงตาท่านก็แนะนำ

ก็จะเป็นการได้ทำบุญทุกวัน

กับพระที่เราศรัทธา


วันนี้เป็นวันหยุด

ตามกำหนดของทางราชการ

แต่เนื่องจากข้าพเจ้าไม่ใช่ข้าราชการ

หรือพนักงานบริษัทเอกชน

ข้าพเจ้าจึงไม่ได้หยุด

ก็คงต้องทำงาน


ความจริงเมื่อคืนก็ไม่ใคร่ได้นอนเป็นหลับเป็นตื่น

เพราะท้องเสีย

คาดว่าคงเกิดจากอาหารเป็นพิษ

เพราะหลังจากกินอาหารเมื่อตอนเย็น

ท้องไส้ก็เริ่มปั่นป่วน

แท้แล้ว

ข้าพเจ้าไม่ได้กินข้าวเย็นมาหลายวันแล้ว

เพราะอิ่ม

จากการกินข้าวเช้า

มันมีน้อยวันมาก

ที่ข้าพเจ้าจะกินข้าวครบสามมื้อ

มากสุดคือสองมื้อ

กินเยอะไม่ได้

ท้องจะอืด

อึดอัด

ไม่สบาย

การกินข้าวมื้อเดียวน่าจะเหมาะสมกับข้าพเจ้าที่สุด

นอกนั้นก็กินผลไม้ไปตามเรื่องตามราว

สมัยก่อน

บางวันข้าพเจ้าก็ไม่ได้กินข้าวเลย

กินแต่ผลไม้เท่านั้น

เพราะไม่รู้จะกินอะไรดี


เรื่องท้องเสีย

ก็ขี้กันเรื่อยมา

คือขี้ตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืน

ขี้มาเป็นระยะ ๆ  หลายรอบ

กินยาไปหนึ่งเม็ด

เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่ข้าพเจ้าท้องเสียแล้วกินยา

ปกติท้องเสีย

ก็ปล่อยให้มันขี้ออกมาเสียให้หมด

แล้วมันก็หาย

หรือไม่ก็กินน้ำชาให้ขี้มันแน่นขึ้น

แต่คราวก่อนที่กินยา

น่าจะเป็นประมาณปี  ๕๓

เพราะท้องเสียแล้วก็อ้วกด้วย

คล้ายว่าจะตายเสียให้ได้

ก็เลยเขียนบทกวี

"ข้าพเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาจะตายตอนเช้าตรู่"

เอาไว้ในคราวนั้น

เผื่อถ้าตายไปจริง ๆ

ก็จะได้เป็นบทสุดท้ายในชีวิต

555


ไอ้ยาที่กินก็ไม่ใช่สิ่งวิจิตรพิสดารอะไร

ก็แค่ผงถ่าน

เท่านั้นเอง


พูดเรื่องขี้แล้วก็นึกขึ้นมาได้

สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

เพื่อนของข้าพเจ้าเคยเล่าให้ฟังว่า

ท้องเสีย  หรือขี้ไหล  เนี่ย

ถิ่นใต้เขาเรียก  ขี้แข็ง

ออกเสียงให้ถูกก็ว่า

"ขี่แข้ง"

ทีนี้ก็ไปหาหมอ

หมอก็ถาม

เป็นอะไรมา

"ขี่แข้งกรั๊บขุ่นม่อ  ขี่แข้งอย่างแรง"

ขี้แข็งครับคุณหมอ  รุนแรงเลย

หมอก็อืม ๆ

ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ

นึกเอาเองว่า

ขี้แข็งก็คงเป็นเพราะว่าท้องผูก

ก็เลยซัดยาระบายให้

เรียบร้อย

ขี่แข้งอย่างแรง

อันนี้เล่ากันสนุก ๆ


วันนี้ตรึกในใจว่าจะพูดเรื่องความแก่อีกสักหน่อย

แต่บังเอิญมีเรื่องอื่นมาให้คิด

ก็เลยหยุดเรื่องแก่เอาไว้



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๓  สิงหาคม  ๒๕๕๕