แต่ช้าแต่เขาแห่อะไร

สมัยเป็นเด็กในชนบทอันห่างไกล

ข้าพเจ้ามักจะได้ยินเพลง

"แต่ช้าแต่เขาแห่อะไร

ไปเราไปไปดูดีกว่า

ย่องเร็วเข้าเร็วย่องเข้าไป

ไม่ทันใจเอ้าวิ่งดีกว่า

เร็วเข้าเถิดเขาเกิดหาเสียง

เป็นสำเนียงเสียงโฆษณา

ว่าดึกดื่นค่ำคืนวันนี้

บ้านเราดีมีหนังขายยา

โอ๊ยตาย  โอ๊ยตาย  แสนอับอายรถขายน้ำปลา

เฮ้ยา  เฮ้ยา

เฮ้ยา  เฮ้หย่า  เฮยา

(แล้วก็ตามด้วยเสียงประกาศขายน้ำปลา)"


รถขายน้ำปลา

น้ำปลาที่ว่านี้

เป็นน้ำปลาผสม

ไม่ใช่น้ำปลาแท้

คำว่าน้ำปลาผสม

หมายถึง

น้ำปลาที่มีหัวน้ำปลาเจือจางมาก

ส่วนมากจะเป็นเกลือผสมสี

แต่งกลิ่นสังเคราะห์ด้วยหรือเปล่าไม่รู้

ขายกันสามขวดสิบบาท

แล้วก็ค่อย ๆ  ขึ้นเป็นสิบห้าบาท  ยี่สิบบาท  ก็ว่ากันไป

ตามกาลเวลา

แต่ต้องเอาขวดน้ำปลาเก่าไปแลก


น้ำปลาชนิดนี้  ดีแต่เค็มเท่านั้น

จะให้หอมหวานอร่อยเหมือนน้ำปลาแท้

เป็นไม่มี


ข้าพเจ้าเคยบริโภคน้ำปลาพวกนี้บ้าง

ที่จำได้เลือนราง

ก็มี

น้ำปลาตราปลาไส้ตัน

น้ำปลาตราแมวดำ

แล้วอะไรอีกสักสองสามยี่ห้อ

พวกนี้ใส่รถกระบะเร่ขายกันตามหมู่บ้าน

เป็นการขายตรงขนานแท้


สมัยนี้ไม่รู้มีหรือเปล่า

อีกทั้งที่บ้านก็หันไปกินทิพรสกันหมด

ก็เลยไม่เหลือแม้แต่ขวดน้ำปลาไว้ดูต่างหน้า


ไอ้พวกขวดน้ำปลานี่มันก็ขวดกลม ๆ  ธรรมดา

เหมือนขวดแม่โขงสมัยก่อน

บางบ้านมีเยอะมาก

เรียงกันเป็นตับ


ตอนเป็นเด็กข้าพเจ้าจัญไรมาก

บ้านไหนมันปากคอเราะร้ายมาด่าว่า

ข้าพเจ้าจะเอากระบองไซอิ๋ว

ไปกระทุ้งขวดน้ำปลาพวกนี้

แหลกยับ

รวมทั้งพวกหม้อดินและไหทั้งหลายด้วย

คิดไปแล้วก็สงสารเขาชิบหาย

(ฮา)


ไอ้ขวดน้ำปลา

หรือขวดแม่โขงนี้

นอกจากเอาไว้แลกน้ำปลาแล้ว

ยังเอามาทำเป็นขวดปลากัดได้อีกด้วย

วิธีทำก็ไม่ยาก

แค่เอาสเตอร์รถมอเตอร์ไซค์

เผาไฟร้อน ๆ

แล้วก็เอาไปครอบไว้บนขวด

ซึ่งขวดนี้ก็ต้องใส่น้ำไว้ด้วย

ให้ได้ระดับพอดีกับที่เอาสเตอร์ครอบ

จากนั้นขวดก็จะแตก

คือส่วนที่เป็นคอขวดก็แยกจากกัน

กลายเป็นโถใส่ปลากัด  (เหมือนแก้วน้ำใบใหญ่ ๆ )

คมเหมือนเอาไปตัดด้วยมีดตัดแก้วเลยทีเดียว


ปลากัดนี้ข้าพเจ้าก็เคยมีเหมือนกัน

แต่ไม่ได้เอาไปกัดกับใคร

เลี้ยงไว้ดูเล่น

วันดีคืนดี

จิ้งจกตุ๊กแกก็มาเอาไปกิน

เรียกง่าย ๆ  ว่า

ตายโหงกันหมด

พูดถึงเรื่องปลาก็นึกขึ้นมาได้

แต่คิดว่า

เอาไว้เล่าวันหลังจะดีกว่า



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๘  สิงหาคม  ๒๕๕๕