ข้าพเจ้ากับการถ่ายภาพ

ความจริง

ข้าพเจ้าก็ถ่ายภาพเยอะมาก

รวมแล้ว

น่าจะเป็นหมื่น ๆ  ภาพ

ถ้านับจากชื่อไฟล์ภาพ

แต่นั่นก็ไม่ใช่ภาพจริง ๆ

เป็นแค่

การกดชัตเตอร์

แท้แล้ว

ข้าพเจ้าก็เพิ่งมาศึกษา

การถ่ายภาพจริง ๆ  จัง ๆ

เมื่อประมาณ  ปี  ๒๕๕๓  นี่เอง

แต่ก่อนนั้นก็ถ่ายไปเรื่อย

ถ่ายโดยไม่มีหลักการ

เอาความพอใจเข้าว่า

ความจริงแล้ว

ข้าพเจ้า

ไม่เคยมีกล้องคอมแพ็คมาก่อนเลย

นอกจากกล้องในมือถือ

นอกนั้น

ก็ยืม ๆ  กล้องคนอื่น


เคยถ่ายตั้งแต่สมัยกล้องฟิล์ม

ถ่ายแล้วหัวขาด  ขาขาดไปบ้างก็มี

เวลาเอาไปล้างเขาก็ไม่อัดให้

ตอนแรกไม่รู้

รู้แต่แปลกใจว่าทำไมถ่ายไปตั้งเยอะ

ภาพอัดมาน้อยนิด

เอาฟิล์มมาส่องดู

อ้าว

หัวขาดนี่หว่า

555


ข้าพเจ้าศึกษาวิธีการถ่ายภาพอย่างมีหลักการ

พร้อมกับกล้อง  DSLR  ตัวแรกในชีวิต

550D  ของ  Canon

มันเป็นความตื่นเต้น

จนกระทั่งว่า

อยากทำโปสการ์ดขาย

และแล้วก็ทำออกมา

ด้วยภาพที่คิดว่า

ดีที่สุด

แต่กระนั้นก็ยังอ่อนด้อย

ภาพเหล่านั้นที่คิดว่าดี

เอามาดูอีกที

ก็ขำตัวเอง

บางภาพก็หลุดโฟกัส  แบบหาข้อแก้ตัวไม่ได้ก็มี

ส่วนภาพเบลอไม่ปรากฏ  เพราะกล้องมันดี

และด้วยการทำโปสการ์ดขายนี่เอง

ทำให้ต้องซื้อ  MacBook

เพราะเครียดเรื่องการจัดการกับสี

คือ  สีเพี้ยน  จากหน้าจอ

(แม้จะ  แคลิเบรท  แล้วก็ตาม)

นึกอยากซื้อตอนบ่าย

ตอนเย็นก็นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปซื้อเลย

ไม่ขับรถไป

เพราะกลัวไม่ทัน

เดี๋ยวห้างปิดก่อน

พอใช้  mac  ปัญหาเรื่องสีก็หายเงียบ

ซึ่งข้าพเจ้าชอบมาก


ตามประสาคนทะเยอทะยาน

ข้าพเจ้าก็ใฝ่ฝันหากล้อง  Full  Frame

เพราะ  550D  นั้น

อย่างที่ทราบ  มันเป็นกล้องตัวคูณ

เอาไว้ฝึกมือเล่น ๆ

ภาพเวลามองผ่านวิวไฟน์เดอร์

กับภาพที่ออกมาจะไม่เหมือนกัน

ข้าพเจ้าหงุดหงิดใจกับการต้องคำนวณความคลาดเคลื่อน

เวลาจัดองค์ประกอบ

และในที่สุด

สวรรค์ก็เข้าข้าง

ได้ประทาน

5D  Mark II  มาให้ข้าพเจ้า

ก่อนที่อีกไม่กี่เดือนถัดมา

Mark  III  ก็ปรากฏกาย

(ชิ)


แปลกแต่จริง

ข้าพเจ้าไม่ปรารถนาจะได้

1D

ทั้งที่ความจริง

โดยนิสัยแล้ว

ข้าพเจ้าควรต้องอยากได้

อาจเป็นเพราะคุณสมบัติมัน

ไม่เหนือไปกว่า  5D  มากมายนักก็ได้

แต่ไม่แน่

มีโอกาสอีกเมื่อไหร่

อาจจะไปสอยมา

555


การถ่ายภาพในทัศนะข้าพเจ้านั้น

อุปกรณ์สำคัญกับการสร้างสรรค์มาก

เพราะถ้าเราอยากได้อะไรที่มัน

เอ็กซ์ตรีม  หรือ  ที่มันยุ่งยาก

หรือคุณภาพที่ดี

กล้องที่ดีกว่าก็จะมอบความสุขในการสร้างสรรค์ได้มากกว่า

ข้ออ้างที่ว่า

อุปกรณ์ไม่สำคัญ  สำคัญที่ความสามารถนั้น

ข้าพเจ้าไม่เห็นด้วย

และออกจะคิดเล่น ๆ  ซ้ำไปว่า

มันก็เป็นแค่คำปลอบใจกันเท่านั้น

ข้าพเจ้าเคยส่งภาพไปพิจารณาที่  dreamstime

ซึ่งเป็น  stock photo  เจ้าหนึ่ง

ได้รับคำวิจารณ์ว่า

ใช้เลนส์ที่โหลยโท่ยเกินไป

(ความจริงเขาไม่ได้พูดจารุนแรงขนาดนี้

อันนี้ข้าพเจ้าแปลไปเอง  555)

ซึ่งก็จริง

เพราะภาพนั้น

ข้าพเจ้าถ่ายโดย  550D  กับเลนส์คิท


เลนส์

เป็นสิ่งสำคัญยิ่งไปกว่าตัวกล้อง

นักถ่ายภาพเขาเชื่อกัน

และข้าพเจ้าก็เชื่อด้วย

แต่จนบัดนี้

นอกจากเลนส์  70-200  ตัวเดิม

กับเลนส์ฟิกซ์  50

ที่เคยซื้อมาแต่แรกเริ่มนั้น

ข้าพเจ้าก็ยังไม่มีเลนส์ตัวใหม่

ความจริงข้าพเจ้าอยากได้เลนส์วินเทจสักตัว

เพราะหลงเสน่ห์ในภาพ  out of focus

กับสีสันและการเปิดรูรับแสงแบบที่หาไม่ได้ในเลนส์สมัยใหม่

ความจริง(อีก)

วันนี้ข้าพเจ้าว่าจะลงรูป

ไว้ในบล็อกบ้างอะไรบ้าง

เพราะเท่าที่ลองคลิกไปดูรวมภาพเก่า ๆ

ไม่ค่อยมีภาพเลย

แท้แล้วนั้น

สำคัญที่ว่า

ข้าพเจ้า

ขี้เกียจย่อภาพ

และบางครั้ง

ข้าพเจ้าก็ขี้เกียจแต่งภาพ

ภาพจากกล้องข้าพเจ้า

โดยมาก

จะค่อนข้าง  Realistic

ไม่ใช่ไม่นิยมแนวอื่น

แต่ไม่ค่อยมีเวลา

อิอิ



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๑  กันยายน  ๒๕๕๕