แม้เพียงเสี้ยวหนึ่งก็คิดถึง

วันเวลาในระหว่างที่เรามีชีวิตอยู่

บางครั้ง

มันก็ไม่เพียงพอที่จะทำอะไรได้ทั้งหมด

แต่มันก็เพียงพอ

ที่จะทำให้เราได้ทำอะไร

ที่เราอยากทำ


แม้เป็นเรื่องเล็ก ๆ



มีหลายคนในโลกนี้

ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า

การเกิดมาและมีชีวิตอยู่

อย่างมีความสุขมากมายนั้น

เป็นอย่างไร




บางครั้ง

เราอาจเหมือนมีญาณวิเศษ

สามารถคาดเดาล่วงรู้อนาคต

หรือย้อนวันเวลาล่วงเลยไปในอดีต

ที่ไม่ใช่อดีตของชั่วชีวิตนี้



เวลาสาย ๆ

หลายชีวิตอาจนอนหลับ

และหลายชีวิตอาจเพิ่งตื่นขึ้นมา

หรือไม่ก็ดำรงชีวิตอย่างซังกะตาย

เพื่อให้ผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งวันไป

ด้วยจิตใจที่ปกติ

แต่ไม่ปกติ




ชีวิตหลังตื่นนอน

และชีวิตก่อนเข้านอน

บางครั้ง

มันก็ไม่มีอะไรมากำหนดว่า

มันต้องเหมือนหรือต่างกันอย่างไร




การที่คนเรายังมีอายุที่ขึ้นต้นด้วยเลขสองอยู่

มันดูเหมือนกับว่า

เรายังหนุ่มแน่นอยู่

แต่เมื่อใดที่เลขสี่มาเยือน

โดยเราเองได้หลงลืมไปว่า

เคยมีชีวิตที่อายุขึ้นต้นด้วยเลขสามมาก่อน

มันน่าประหวั่นพรั่นพรึงเพียงใด

สี  และเสียง  อาจงดงามเมื่อช่วงอายุหนึ่ง

ธรรมดาเมื่อช่วงอายุหนึ่ง

และไร้ความหมายใด ๆ เลย

เมื่อถึงช่วงอายุหนึ่ง

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า

ทะเลจะหลับใหล



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๐  ตุลาคม  ๒๕๕๕