โลกซึมเศร้า

๑๘  พฤศจิกายน ๒๕๔๙

ความจริงข้าพเจ้าจำไม่ได้หรอก

ว่ามันคือวันที่เท่าไหร่

เดือนไหน

ปีอะไร

แต่ข้าพเจ้าก็คัดมาจากสิ่งที่บันทึกไว้

ที่บล็อกแห่งนี้

นั่นมันเนิ่นนาน

"ฉันเกลียดกรุงเทพฯ"

ประโยคนี้ยังแว่วอยู่ในหูของข้าพเจ้า

จนทุกวันนี้

ข้าพเจ้ามีความเจ็บช้ำใจอะไรนัก

ก็ไม่รู้

ข้าพเจ้าอาจลืมความรู้สึกนั้นไปแล้ว

แต่บางครั้ง

ดูเหมือนมันก็

ไม่เคยลืม

หากแต่ยังฝังแน่นอยู่ในใจ

ที่ไหนซักแห่ง

หรือเปล่า



"ฉันเกลียดกรุงเทพ ฯ

กรุงเทพฯ เต็มไปด้วยความตอแหล

เต็มไปด้วยคนตอแหล

เต็มไปด้วยสิ่งตอแหล.


แต่ก็นะ

ในเมื่อจำเป็นต้องอยู่

ฉันพยายามทำใจอย่างที่สุด

เพื่อจะอยู่ที่นี่อย่างเป็นสุข.



อีกไม่นานนักหรอก

ฉันจะได้ไปจากที่นี่

ไปให้ไกลจากคนแถวนี้เสียที."


http://artyhouse.blogspot.com/2006/11/i-hate-bangkok.html


ตอนนี้ข้าพเจ้าไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ  แล้ว

จากมันมานานแล้ว

และครั้งหนึ่งเคยกลับไปอยู่

ดูเหมือนย้อนแย้ง

แต่ข้าพเจ้า

ก็ต้องจากมันมาอีก

ข้าพเจ้าไม่มีความรื่นรมย์กับสถานที่ใดในกรุงเทพฯ

ข้าพเจ้าอาจเคยไปหลายแห่งหลายที่

แต่ข้าพเจ้าคิดว่า

คงไม่อาจดำรงชีวิตอยู่ได้

ท่ามกลางตึกสูงใหญ่

รถรา

หรือผู้คนหลายหลาก

ข้าพเจ้าดำริขายห้องชุดทิ้งไป

เพื่อจะได้ไม่มีเยื่อใยอะไรต่อกันอีก

ความเป็นจริง  ณ  ตอนนี้

ข้าพเจ้าอยากอาศัยอยู่บ้านหลังเล็ก ๆ  สักหลังหนึ่ง

และทำงานบ้าง

ไม่ใช่ทำงานบ้า

เลิกกระเสือกกระสนทำอะไรต่อมิอะไรทั้งหลายทั้งหมด

ทั้งที่ไม่ใช่เพื่อตัวข้าพเจ้าเองแม้แต่น้อย



ความหม่นเศร้าทั้งมวลของมนุษย์คนหนึ่ง

ก็ใช่จะสลักสำคัญอะไรกับโลกใบหนึ่ง

โลกซึ่งไร้การจารึก

บุคคลคนหนึ่ง

ที่ธรรมดา

สามัญ

และไร้ความสามารถพิเศษใด ๆ

บางครั้งบางครา