เสื้อส้ม

ความจริงข้าพเจ้าก็ไม่ได้ชอบใส่เสื้อสีส้ม

แต่ที่ใส่เพราะคิดถึงตัวเองในวัยเด็ก

ตอนเป็นเด็กข้าพเจ้ามีเสื้อสีส้มอยู่ตัวหนึ่ง

ใส่บ่อยมาก


นับตามวันเกิดข้าพเจ้าควรใส่เสื้อสีแดง

แต่สีแดงคงไม่ควรแก่ข้าพเจ้า

เพราะข้าพเจ้าตัวดำ

หากใส่ก็จะกลายเป็นกาคาบพริกได้

555


สมัยก่อนตอนที่ต้องไปรำ

มีนางรำจำเป็นคนหนึ่ง

ตัวดำ

ใส่ชุดสีเขียว

คือ

คนดำนี่ทำอะไรมันก็ไม่พ้นข้อกล่าวหาไปเสียหมด

พอใส่ชุดเขียว

เพื่อนแม่งก็บอกว่า

ยังกะกาคาบพริกดิบ

555

มีความคิดสร้างแสบกันมาก

ข้าพเจ้าจำเหตุการณ์นั้นได้

และคิดว่า

นอกจากสีแดงแล้ว

ข้าพเจ้าก็คงจะต้องไม่ใส่สีเขียวอีกโสตหนึ่ง


ความจริงถ้าคนมันจะว่า

ต่อให้ใส่สีอะไร

มันก็หาเรื่องว่าอยู่ดี


วันก่อน ๆ

หลายก่อนแล้ว

ไปเดินบางแสนว้อกกิ้งสตรีท

มีน้องผู้ชายคนหนึ่ง

ขายเสื้อยืด

เพ้นท์เอง

แต่เพ้นท์นี่ไม่ได้เพ้นท์ด้วยสีทั่วไป

และไม่ใช่รูปทั่วไป

แต่เป็นรูปไทย ๆ

ข้าพเจ้ามันก็บ้ารูปไทยอยู่แล้ว

กับเห็นว่ามันแนวดีด้วย

คืองานแบบที่เขาทำนี่

เรียกได้ว่า

มีชิ้นเดียวในโลก

แม้จะเป็นภาพเดียวกัน

แต่เขียนคนละที

บนเสื้อคนละตัว

มันก็ต้องมีจุดต่างวันยังค่ำ

เป็นเสื้อยืดสีดำ

เพ้นท์สีเงินและสีทอง

บอกซักไม่หลุด

รีดไม่หลุด

เป็นสีสำหรับเพ้นท์ผ้าโดยเฉพาะ

มีอาจารย์คนหนึ่งซึ่งสอนเขาทำขาย

เขาก็ได้รับการถ่ายทอดวิชามา

เรียกว่า

ทำกันในประเทศนี้  ไม่รู้มีอยู่กี่คน

ถึงห้าคนหรือเปล่าไม่ทราบ

(แต่เขาบอกมีสาม  ก็ฟังเขาไว้ก่อน)

ไอ้งานแบบนี้ใช่ว่ามันจะทำรายได้เป็นกอบเป็นกำ

อย่างดีก็ได้ค่าเช่าที่

ค่าน้ำมันรถ

ค่ากินค่าอยู่นิด ๆ  หน่อย ๆ

จะเอาร่ำรวยคงไม่ได้

เว้นแต่จะมีชื่อเสียง

ขายตัวละสักสิบล้าน

แต่ที่น้องเขาขายคือ

๒๕๐

วาดจนมือหงิกไม่รู้คืนหนึ่งได้ถึงห้าพันหรือเปล่า

แล้วไอ้แบบนี้มันก็เลียนแบบกันได้

แต่ก็ต้องใช้ฝีมือในการวาดภาพพอสมควร

เรียกว่า

ไก่กาวาดรูปไม่เป็นท่า  ก็ยากหน่อย

ของแบบนี้มันน่าขายแถวพัทยา  ภูเก็ต

ไม่ก็เชียงใหม่

หรือ  เอเชียที้ค


ข้าพเจ้าก็ไปยืนดูเขาวาด

ลูบคลำดู

ก็ถูกใจในฝีมือและอัธยาศัย

ลูบ ๆ  ไปด้านล่างเสื้อ

มีอะไรแต้ม ๆ อยู่

ก็นึกว่ามันเปื้อน

น้องเขารีบบอก

ลายเซ็นครับ

คงโดนถามมาเยอะ

แฟนข้าพเจ้าหัวเราะ

คือมันไม่เหมือนลายเซ็นเลย

มันเหมือนรอยเปื้อนรูปไส้เดือนตากแห้งมากกว่า

ข้าพเจ้าก็ยิ้ม ๆ

ไม่ได้ดูถูกลายเซ็นเขา

แต่นึกขำที่เขาชิงพูดก่อน


ข้าพเจ้าอยากได้ลายช้าง

เพราะเป็นคนชอบช้าง

(อยากได้ลายเสือด้วยเหมือนกัน  แต่มันคงไม่เหมาะ

แล้วเสือไทยนี่มันก็ไม่ค่อยคุ้นตาด้วย  ช้างดูคุ้นสุด)

แต่บังเอิญ

ที่วาด ๆ  อยู่นั้น

ลายช้างมันไปอยู่บนเสื้อตัวใหญ่เกินไป

เขาก็บอกว่า

สั่งได้

มัดจำไว้

เสื้อก็เลือกสีได้

ตอนแรกจะเอาสีขาว

แต่เสื้อขาวข้าพเจ้ามีเยอะแล้ว

จะเอาสีดำ

ก็คิดว่า

พอซัก ๆ  ไปมันจะชอบมีใยมาติด

คือใยจากผ้าชิ้นอื่น

ทำให้นาน ๆ  ไปกลายเป็นเสื้อสีดำที่ไม่ดำสนิท

แต่ดำแล้วมีขนขาว ๆ  ทั่วเสื้อ

อันนี้เป็นข้อเสียของเสื้อดำ

คือมันดูแลยาก

ข้าพเจ้าก็เลยคิดว่า

เอาสีส้มเลยดีกว่า

เขาก็บอก

ได้

ก็จ่ายมัดจำไป

ให้เบอร์โทรกันเรียบร้อย

ตกลงแบบกันชัดเจน

ก็ปรากฏว่า

ข้าพเจ้ายุ่ง ๆ  หลายเรื่อง

แถมแหลมแท่นก็มีงานอื่นมาคั่นเสียหลายสัปดาห์

จึงไม่ได้ไปเอาเสื้อสักที

จนไม่กี่วันก่อน

ไปเอาเสื้อ

เขาก็จำได้

ความจริงข้าพเจ้าก็คิดไว้แต่ต้นว่า

ไอ้เสื้อสีส้มนี่มันคงไม่สวยเท่าไหร่

เพราะสีที่เขาเพ้นท์นี่มันเป็นสีเงินกับสีทอง

ถ้าจะให้สวย

ต้องเพ้นท์ด้วยสีดำ

จึงจะตัดกันสวย

แต่ถ้าเสื้อสีดำนี่คือ  สวยแน่

แต่จะให้เขาลงทุนซื้อสีดำมาเพื่อข้าพเจ้าคนเดียว

ก็กระไร

แถมมันจะมีขายหรือเปล่าก็ไม่ทราบ


ก็ได้เสื้อมา


แอบคุยกับแฟนว่า

เออ

เขาจำเราได้ไง

ไม่ได้เจอกันตั้งนาน

แฟนข้าพเจ้าก็บอก

คงจำได้แหละ

เพราะคงไม่มีใครสั่งเสื้อสีส้ม

เออว่ะ

ใครมันจะบ้าสั่งเสื้อยืดสีส้ม

กับลายประเภทนี้

555



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๕  ตุลาคม  ๒๕๕๕