ผักตบชวาที่กำลังจะเปลี่ยนไป (หรือเปล่านะ)

นานมากเหมือนกัน

นานจนเกือบลืม

แต่บางครั้ง

คนเรา

ก็ไม่ได้ลืมอะไรง่าย ๆ

หลายครั้ง

ที่ไม่เคยลืม

เพราะจดบันทึกเอาไว้

พอมาเปิดอ่าน

ก็เหมือนวันวาน

ยังเป็นอยู่

เหมือนเช่นนั้น

ไม่เปลี่ยนไป

เหมือนมันหยุดเวลาเอาไว้

เหมือนภาพถ่ายนั่นเอง

แต่นี่ไม่ใช่ภาพถ่าย

หลาย ๆ  ที

ภาพถ่ายอาจจะไม่ได้บันทึกความรู้สึก

หรือความนึกคิดเอาไว้ทั้งหมด

แต่สมุดบันทึก

มันบันทึกเกือบทั้งหมดเอาไว้

ตัวหนังสือ  ลายมือ

สถานที่  เวลา

ความรู้สึกนึกคิด

อารมณ์

หรือแม้กระทั่ง

ร่องรอยของความเป็นปัจจุบัน

ของอดีตตรงนั้น

มันคือทุกสิ่งทุกอย่าง

แค่ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นรูปธรรมเท่านั้นเอง



เริ่มต้นเขียนนิยายเล่มใหม่ซะที

ก่อนจะเที่ยงคืน

ก็เขียนบทกวีไปสองบท

การใช้ชีวิตโดยลำพังก็ดีอย่างนี้นี่เอง

มีเวลาทำงาน

มีเวลาทำนั่นทำนี่เยอะ

ไม่ต้องกังวลเรื่องใด ๆ



เมื่อกี้นี้  ตอนอาบน้ำ

วางแผนอะไรได้สักอย่าง

เป็นแผนการณ์เกี่ยวกับงบประมาณ

เริ่มรู้สึกว่า

เราต้องจริงจังกับงบประมาณเสียที

ต้องทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันเสียบ้าง

ไม่ใช่มัวสำมะเลเทเมาอยู่

เพราะเอาเข้าจริง

คนอื่นที่เขาจริงจังกับชีวิต

หมายถึงจริงจังเรื่องเงิน ๆ  ทอง ๆ

เขาก็ร่ำรวยกันหมดแล้ว

เหลือแต่เราที่ยังยากจนอยู่

ไม่เก็บเงินให้เป็นชิ้นเป็นอันเสียบ้าง

จริงแล้วเรื่องเงินเป็นเรื่องสุดท้าย

ของชีวิตเลยก็ว่าได้

ที่จะคิดถึงมัน

มันจะถูกคิดถึง

เมื่อหมดอะไรทุกสิ่งอย่างสำหรับคิดแล้วเท่านั้น

ไม่รู้ว่ามันเป็นวิถีแป๊ะซะอะไรของมัน

ที่มันไม่คิดเรื่องเงิน ๆ  ทอง ๆ

แน่หละ

การลงทุนในตลาดหลักทรัพย์

หรือการเก็งกำไรนั่นนี่

ก็ทำอยู่บ้าง

แต่ความรู้สึกมันเหมือนไม่ใช่การหาเงิน

มันเป็นการหาประสบการณ์มากกว่า

เป็นการเล่นอะไรสักอย่างหนึ่ง

เหมือนเล่นเกม

พอชนะก็ดีใจ

ไม่เหมือนการทำมาหาเงินเลย

หรือว่าเรายึดติดเกินไปว่า

ต้องเหนื่อยจากการใช้แรงงานเท่านั้น

ถึงจะเรียกว่า  ทำงานหาเงิน

ซึ่งความจริงมันก็ใช่

ทั้งที่ตำรับตำราทั้งหลาย

ก็สอนอยู่แล้วว่า

เราต้องให้เงินทำงานนะ

แต่ก็นั่นแหละ

หลาย ๆ  ครั้ง

เราก็ชอบหลงลืมไปว่า

ต้องให้เงินทำงาน

ทั้งที่มันก็ทำงาน

เราเผลอคิดไปว่า

การให้เงินทำงานนั้น

มันออกจะไม่เป็นโลกแห่งความเป็นจริง

มันเป็นโลกปลอม ๆ

แต่เอาเข้าจริง

มันก็จริงนั่นแหละ

ถ้าเราเอาเงินจากตรงนั้นออกมา

แต่ปัญหาคือ  ตราบใดที่เราไม่เอามันออกมา

มันก็ทำการทำงานของมันไปเรื่อย

โดยที่บางครั้งเราก็แอบน้อยใจไม่ได้ว่า

เมื่อไหร่พวกแกจะเลิกทำงาน

และมาอยู่กับฉันจริง ๆ  เสียที

ซึ่งนั่นก็เป็นความคิดที่ประหลาดมาก

เพราะถ้าทำอย่างนั้นจริง

ก็เหมือนกับฆ่าตัวตายทางอ้อม

บ้าหรือเปล่า

มันทำงานอยู่ดี ๆ

ไปทำให้มันเป็นเงินตกงาน



ตั้งใจไว้ว่า

ความรัดกุมเรื่องการเงินจะมีมากขึ้น

ไม่ปล่อยปละละเลย

หรืออีลุ่ยฉุยแฉกเหมือนแต่ก่อน

ที่อยากได้อะไรก็ซื้อ

อยากทำอะไรก็ทำ

เงินทองที่มันหามาได้ง่าย ๆ

มันดูเหมือนไม่มีคุณค่าอะไรเลย

หมดเปลืองไปกับสิ่งไร้สาระ

ที่คิดว่า

มันเป็นสาระ

แต่เอาเข้าจริง

ก็เป็นอะไรที่ไร้สาระ

นึกย้อนดูผลของมัน

ก็มีบ้าง

ที่เป็นตัวเป็นตนให้จับต้องได้อยู่

แม้จะไม่ค่อยพอใจก็ตาม

ซึ่งถ้าจะว่าตามภาษานักลงทุนก็ต้องบอกว่า

ROA  ไม่ดีเลย

ROE  ยิ่งแย่ไปใหญ่

ไม่รู้ติดลบหรือเปล่า

ต่อไปนี้  เมื่อหมดภาระบางอย่าง

กับสัญญาบางประการ

ก็คงจะเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ

กับการทำงานของเงิน

จะเข้มงวดกับพวกมันมากขึ้น

ใช้มันทำงานให้หนักขึ้น

ปล่อยสบายมานาน

จนเดี๋ยวนี้ชักอืดอาดยืดยาด

วันไหนตื่นสายนิดก็ชักจะอยากอู้งาน

แน่หละ

คิดว่า

พอจริงจังกับพวกมันเสียหน่อยบ้างแล้ว

ก็น่าจะทำให้  ROA  ROE  เพิ่มขึ้นมาบ้าง

ไม่งั้นก็ล่องลอยไปเรื่อย ๆ

เหมือนผักตบชวา

5555


Arty K
21 07 2557