ความเลวร้ายของวัน

๏ สายแล้ว...เจ้าพายุ
พัดโพยมโหมกระหน่ำ
ฝุ่นควันดำ
ตรลบฟุ้งอยู่เฟี้ยวฟ้าว

ปื้ดป้าดก้องกัมปนาท
สนั่นสะท้านสะเทือนหาว
อากาศแยกร้าว
เป็นสิบแฉกเฉกตะวันรัศมี

น้ำฟ้าทะลวงฟ้า
ลงมาฟาดปถพี
สิ่งสร้างอันใดดี
แหลกเหลวปี้ป่นย่อยยับ

ตึกรามบ้านช่อง
แทบจะพลิกเอาหัวกลับ
ทบท่าวลงท่วมทับ
น้ำก็ท้นทะลักทะลุ ฯ

๏ ผู้คนทนทรหด
บ่ห่อนไห้ในเมืองผุ
หมั่นบำรุงทำนุ
ความเหม็นเน่าด้วยเขลานัก

ดังหนอนในบ่อคูถ
ดังควายเฒ่าสำเริงปลัก
ของใครใครก็รัก
จะเหลือร้ายก็รื่นรมย์ ฯ

๏ จนดึกดื่นโน่นแล้ว
เจ้ามหันตภัยจึงสาสม
มอบความสงบให้ชม
และชั่วครู่ก็จะเช้า ๚๛

ทิวฟ้า ทัดตะวัน
๐๖.๐๘ น. อังคาร ๒๕ กันยายน ๒๕๕๐