ตอนเป็นเด็ก ๆ จำไม่ได้ว่าอยู่ ป. ไหน
สังเกตว่าหน้าตาไม่ยิ้มแย้มสักเท่าไหร่
เพราะตอนเป็นเด็กยิ้มยากมาก
ประมาณ ป.๖ กระมัง ( กับ "ไอ้ตุ่น" หมาตัวโปรด )
เริ่มยิ้มเป็นบ้าง
ภาพนี้ถ่ายตอนเช้า ความจริงไม่ได้กะจะถ่ายกับไอ้ตุ่นหรอก
พอดีเห็นมันนอนอยู่ตรงนั้น ก็เลยได้ฉากหลังสุดคลาสสิกอย่างที่เห็น
ตอนนั้นเป็นมนุษย์อารมณ์ดี ยิ้มได้
ถ่ายที่คณะ โดยเพื่อนต้น
อุตส่าห์ปีนไปถ่ายตรงกันสาด ตึกสมเด็จย่า เลยนะเนี่ย
สมัยก่อนยังมีต้นไม้อยู่ ตอนนี้เขาสร้างตึกบรรยายใหม่
ต้นไม้ข้างหลังถูกโค่นหมดแล้ว น่าเสียดายอ่ะ
อันนี้ก็ยิ้มเหมือนกันนะ
ปี ๔
เริ่มแก่ตัวแล้วอ่ะ เริ่มเห็นความไปไปของโลกมากขึ้น
ทำให้การยิ้มน้อยลง
ตอนนี้เป็นมนุษย์ยิ้มยาก เหมือนตอนเป็นเด็ก ๆ เลย
ความจริงภาพมีเยอะ แต่ขี้เกียจหา ก็เอาเท่าที่มีอยู่ตอนนี้
ส่วนภาพกิจกรรมต่าง ๆ โปรดติดตามตอนต่อไป ( คิดว่าคงอีกนานมาก หึหึ )
ทิวฟ้า ทัดตะวัน
1 ความคิดเห็น:
สวัสดี..คุณทิวฟ้าคะ
มีโอกาสผ่านเข้ามาชมความเป็นมา..
และเป็นไปอีกครั้ง..
อยากชมภาพต่างๆสงสัย (อีกไม่นานใช่ไม๊คะ)
แสดงความคิดเห็น