เป็นตุ๊ดสำเร็จค่ะ

เมื่อหลายเดือนแล้วที่ "หอพักสังกะตัง" ติดเครื่องสแกนลายนิ้วตีนขาหน้า เอ่อ คล้าย ๆ เครื่องลายนิ้วมือนั่นแหละนะ

หอพักสังกะตัง ได้ชื่อว่าเป็นแหล่งรวมกะเทยชั้นดีของประเทศไถ

และเป็นหอพักชายที่มีกะเทยเยอะที่สุดในโลก ว่ากันว่า หากเอาระเบิดมาทิ้งที่หอพักแห่งนี้แล้วละก็

กะเทยจะหมดไปถึงสามในสี่ของกะเทยทั้งหมดของโลกเลยทีเดียว ( อาไรจาขนาดน้านนนน หึหึ )

ไอ้เครื่องสแกนลายนิ้วตีนขาหน้านี้ไม่ได้มีประโยชน์ห่าอะไรหรอก

นอกจากมันจะส่งเสียงร้องรบกวนยามประจำตึก ประการที่หนึ่ง

มันทำให้เสียเวลาไปสิบวินาทีถึงหนึ่งชั่วโมง ( ถ้าคุณเข้าหอพักตอนตีสี่ที่มันกะลังประมวลผลอยู่ มันจะไม่ยอมให้ท่านสแกน ท่านจะต้องรอมันจนกว่ามันจะทำงานเสร็จประมาณหนึ่งชั่วโมง และหากมันไม่พอใจ มันก็จะไม่ยอมให้ผ่าน มันจะพูดว่า "ลองใหม่อีกครั้งค่ะ" ซึ่งเสียเวลามาก ๆ ) ประการที่สอง

มันทำให้คนได้ทำงานเพิ่มขึ้น ( แต่เงินเดือนเท่าเดิม ) คือต้องมาคอยตรวจข้อมูล ประการที่สาม

มันทำให้บริษัทที่ขายมันได้เงิน ประการที่สี่

มันทำให้ผู้ที่ดันทุรังเอามันมาติดตั้งได้งาบงบประมาณ ประการที่ห้า

สรุปก็คือ มันจัญไร ว่างั้นเหอะ

กาลครั้งหนึ่ง เมื่อเริ่มติดตั้งเครื่องจัญไรนี่ใหม่ ๆ

เพื่อนของข้าพเจ้า... สุวิด ขาโก่ง คำว่าขาโก่งเป็นสร้อยนามอันข้าพเจ้ากรุณาประทานให้มัน ตามลักษณที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของมัน

สุวิด ขาโก่งพูดกับเพื่อน ๆ ถึงความไร้สาระของเครื่องจัญไรว่า

"มันจะให้สแกนทำไมวะ สแกนทีไร ๆ ไอ้เครื่องนี่ก็บอกรหัสเดียวกันทุกที 'สามแปดสามเจ็ดค่ะ' อยู่นั่นแหละ"

เพื่อนผู้หวังดีจึงบอกมันว่า "มันพูดว่า 'บันทึกสำเร็จค่ะ' ตะหาก ไอ้แสดดดดด!!!!"

สุวิดขาโก่งจึงหน้าแหกไปตามระเบียบรัตน์ เอ๊ย! ระเบียบเฉย ๆ

ต่อมา ก็มีคนบอกอีกว่า

"ไอ้ห่า มันพูดว่า บันทึกสำเร็จ ที่ไหนกัน มันพูดว่า 'เป็นตุดสำเร็จค่ะ' ตะหาก"

เฮ้อ ! ก็มิน่าล่ะ ไอ้เครื่องบ้านี่ข้าพเจ้าไม่เคยสแกนสำเร็จซักที

ประการแรก มันเป็นเครื่องสแกนลายนิ้วตีนขาหน้า ( ซึ่งข้าพเจ้าไม่มี )
ประการถัดมา ข้าพเจ้าคงไม่มีวาสนาจะได้เป็นตุ๊ด
เพราะสแกนทีไร มันก็บอกว่า "ลองใหม่อีกครั้งค่ะ" ทุกที
ซึ่งคนอย่างข้าพเจ้ามีหรือที่จะยอมทำตามคำสั่งมัน หึหึ

ทิวฟ้า ทัดตะวัน

23/11/2550