ระหว่างทางนักเดินทาง ( บทกวี )

ฝั่งฟากกระโน้นของขอบฟ้า

ฝืนฝันฝืนฝ่าไปหาฝั่ง

เรี่ยวแรงร่อยหรอแล้วกระมัง

แทบไม่เหลือพลังอันใด


เดินคนเดียวหรือเจ้า

ไม่ดอก...มีเงาเป็นเพื่อนไห้

ขื่นขมยากไร้

แร้นแค้นป่วยไข้เจียนจะตาย


ผู้คนผู้ศรัทธา

เป็นเพียงมายาแล้วลับหาย

ความจริงแสนร้าย

คล้ายดวงตะวันยามลาฟ้า


แดดเปรี้ยงเคียงเปลวแดด

แผ่แผดแดดเดือนห้า

ล้ากว่าล้าแล้วที่ล้า

ช้าแล้วช้าแล้วช้าลง


ลูกไฟแสนห่า

รีบหนารีบไป...จะไปส่ง

พรุ่งนี้ถ้ายังอยู่ก็คง

เป็นผงผะแผ่วพื้นผิวพิภพ

ทิวฟ้า ทัดตะวัน

25/12/2550