และแล้ว
ข้าพเจ้าก็ได้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแห่งความเจ็บไข้อีกครั้งหนึ่ง
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ความเจ็บไข้ผู้เป็นดังหนึ่งมิตรแท้
ผู้เทียวมาถามไถ่ ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา
วิญญาณแห่งความทุกข์ยากไม่เคยไม่แวะไปเยี่ยมใคร
โชคดีที่เราคุ้ยเคยกันมาแต่เล็กแต่น้อย
ข้าพเจ้าจึงไม่ลำบากอะไรนัก
ละอองฝนโปรยปราย ๆ เมื่อเช้านี้
เท้าคู่กายเหยียบย่างไปบนพื้นหมาด ๆ
ช่วงเวลาแห่งความยินดีและยินร้ายปะทะกัน
สักครู่กระมังหนอ
ดวงอาทิตย์จะพ้นจากหมู่เมฆ
ทิวฟ้า ท้ดตะวัน
27/02/2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น