สวัสดีครับ
วันนี้นำเรื่องที่เขียนไว้นานแล้วมาฝากกัน
จะได้ไม่เงียบเงหาจนเกินไปเนอะ
เมื่อวานนี้กะว่าจะอัพเดทแล้วแหละ
แต่ผมง่วงมากกกกกกกก.....
ช่วงนี้ต้องสอบขึ้นคลินิกอ่ะครับ
และต้องทำต้นฉบับด้วย
เวล่ำเวลาทั้งหลายถูกใช้ไปอย่างคุ้มค่ามากว่างั้นเถอะ
ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการเข้ามา ณ ที่แห่งนี้ครับ
เรื่องไร้สาระ
ผมเดินทางออกจากบ้านด้วยความเร็วสามกิโลเมตรต่อชั่วโมง
อืม...รู้สึกว่าผมจะเขียนผิด แต่ผมไม่บอกหรอก
ว่าผมเขียนผิดตรงไหน ให้คุณไปหาเอาเอง
คุณอาจจะไม่ได้คำตอบก็ได้
หึหึ...ทำไมเหรอ
ทำไมทุกอย่างต้องมีคำตอบ
เราไม่รู้คำตอบสักข้อบ้างไม่ได้รึไง
อืม...นอกประเด็นละ ผมกำลังบอกคุณว่า
ผมเดินทางออกจากบ้านด้วยความเร็วสามกิโลเมตรต่อชั่วโมง
ผมรู้ได้ยังไงน่ะหรือ
เอาง่าย ๆ ผมจะคำนวณแบบอำคุณเล่น ๆ ให้ฟัง
สมมติว่าผมเดินได้ห้าร้อยเมตรภายในเวลาสิบนาที
นั่นก็หมายความว่า หนึ่งนาที
ผมเดินได้ห้าสิบเมตร
ซึ่งก็คือคร่าว ๆ ว่า หนึ่งนาทีผมเดินได้ห้าสิบก้าว
ถ้าหนึ่งนาทีผมเดินได้ห้าสิบเมตร
หกสิบนาทีผมก็ต้องเดินได้สามพันเมตร
นั่นไง ผมเดินด้วยความเร็วสามกิโลเมตรต่อชั่วโมงจริง ๆ
และมันก็หมายถึง
ถ้าผมเดินหนึ่งกิโลเมตรผมจะใช้เวลาแค่ยี่สิบนาที
เป็นการเดินที่เต่ามาก ( ช้ามากนั่นแหละ ) ในชีวิตผม
บ้านผมอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณห้าร้อยเมตร
ผมจะใช้เวลาอย่างน้อยที่สุดที่จะเดินถึงโรงเรียนก็คือสิบนาที
ซึ่งไม่ได้รวมถึงการที่ผมจะต้องแหกปาก ( ยิ้มนั่นแหละ )
เอ่ยทักทาย หรือเกิดอะไรผิดพลาดระหว่างการเดินทาง
เช่น เท้าดันเสียบเข้าไปตรงแผงปิดท่อระบายน้ำ เป็นต้น
นี่ผมกำลังพูดอะไรอยู่นะ
อ้อ! ผมเดินทางออกจากบ้านด้วยความเร็วสามกิโลเมตรต่อชั่วโมง
และต่อมาก็คือผมจะใช้เวลาอย่างน้อยที่สุดสิบนาทีในการเดินไปถึงโรงเรียน
แต่เดี๋ยวก่อน ! ถ้าคุณโทรเข้ามาภายในสิบนาที เอ่อ...ไม่ใช่สิ
ผมนี่บ้าโฆษณาจริง ๆ แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไอ้เครื่องบ้า ๆ นั่น ไร้สาระสิ้นดี
มันเป็นเรื่องของคนขี้เกียจจะทำอะไรเท่านั้นที่จะแสวงหามัน ใช่มะ
อ้าว! คุณมีมันอยู่ในบ้านด้วย...ตั้งสามแบบเลยเหรอ
เอ่อ...งั้นผมก็ต้องขอโทษด้วยที่ปากไวไปหน่อย
ผมกำลังพูดอะไรอยู่นะ
เก่งมาก คุณนี่ยอดเยี่ยมจริง ๆ
ใช่ ผมเดินทางออกจากบ้านด้วยความเร็วสามกิโลเมตรต่อชั่วโมง ถูกเผง
อะไรอีกนะ อ้า! นั่นแหละ ๆ ผมจะใช้เวลาอย่างน้อยที่สุดสิบนาทีในการเดินไปถึงโรงเรียน
แต่เดี๋ยวก่อน! แล้วผมจะเดินไปโรงเรียนทำไมล่ะ
คุณคิดว่าผมยังจะต้องไปโรงเรียนอีกหรือ
ในเมื่อผมคำนวณได้อย่างถูกต้องเที่ยงตรงที่สุดว่า
ผมเดินทางออกจากบ้านด้วยความเร็วสามกิโลเมตรต่อชั่วโมงน่ะ
ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง เขาเป็นคนที่เก่งมาก เก่งกว่าผมอีกแน่ะ
ผมเองยังทึ่งในตัวเขาเลยว่าเขาเก่งกว่าผมได้ยังไง
เขาคิดอะไรที่ผมคิดไม่ได้และไม่มีทางที่จะคิดได้ตั้งหลายอย่าง
และเขาก็ชอบทดลองอะไรแปลก ๆ ด้วย
คุณเคยไหมล่ะ เอานิ้วไปแหย่ปลั๊กไฟเพื่อจะได้รู้ความรู้สึกเมื่อถูกไฟดูดว่าเป็นอย่างไรน่ะ
เขาทำ และเขาทำได้ด้วย
เขาเล่าให้ผมฟังถึงความรู้สึกต่าง ๆ ตอนที่ถูกไฟดูด
ดูเหมือนเขาจะมีความสุขกับการได้ทำอย่างนี้มาก
เอ่อ...ผมหมายถึงมีความสุขที่ได้ทดลองและเล่าความรู้สึกของเขาให้ผมฟังนะครับ
ไม่ใช่มีความสุขกับการแหย่ปลั๊กไฟเพื่อให้ถูกไฟดูดเล่น คือบางครั้งผมก็มีปัญญา
เอ๊ย! ปัญหาเรื่องการสื่อสารนิดหน่อย
เมื่อกี้นี้ผมเล่าถึงไหนนะ
อ้อ! ดูเหมือนเขาจะมีความสุขกับการได้ทำอย่างนั้นมาก
และเขาก็ชอบเสียด้วย
นอกจากความรู้สึกตอนถูกไฟดูดแล้วยังเล่าความรู้สึกตอนอื่น ๆ ในชีวิตของเขาอีกด้วย
เช่นอะไรน่ะหรือ เอ...ผมก็ชักจะลืม ๆ แล้วสิ
หน่วยความจำผมมันน้อยน่ะ หรือบางทีมันก็ซ่อนอยู่ลึกจนเกินไป
จนไม่สามารถดึงเอาออกมาได้
เอ๊ะ! ผมเล่าอะไรค้างไว้รึเปล่า
ผมขอนึกก่อนนะ ผมอาจจะต้องนึกนานหน่อย
เพราะว่าตอนนี้ผมอ่อนกำลังเต็มที
คุณอาจจะต้องรอสักสามชั่วโมง
คุณไปทำอะไรก่อนก็ได้
เอาไว้ครบสามชั่วโมงเมื่อไหร่ผมนึกออกแล้ว
คุณค่อยมาอ่านต่อ ฮะ!...อะไรนะ
คุณก็ตั้งเวลาเอาไว้สิ คุณมีนาฬิกา
เดี๋ยวนี้ทุกคนก็มีนาฬิกากันทั้งนั้น
อย่างน้อยก็ในโทรศัพท์มือถือของคุณ
เอาเถอะ สักสามชั่วโมงนะ คุณก็รู้นี่
ว่ายังไง ๆ ผมต้องเที่ยงตรงอยู่แล้ว
ผมโกหกไม่เป็นหรอก ผมคำนวณเอาไว้แล้ว
คุณเคยเห็นหุ่นยนต์ตัวไหนในโลกคำนวณผิดพลาดบ้างล่ะ
อืม...ก็อาจจะมีบ้าง แต่ไม่ใช่ผม
คุณอย่าลืมสิ ผมเดินออกจากบ้านด้วยความเร็วสามกิโลเมตรต่อชั่วโมง...
ธัชชัย ธัญญาวัลย
ศุกร์ 28 กันยายน 2550 05:36 น.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น