กิจกรรมประจำวันอาทิตย์
คือ นอน และ นอน
เมื่อวานนี้ เป็นวันเสาร์แสนชิล
นอกจากเล่นอินเตอร์เน็ตแล้ว
ตอนเย็นก็ไปดูละครเวที
ของคณะนิเทศฯ
เรื่อง คาเฟ่สีรุ้ง
สนุกดี ทำดีมากเหมือนกัน
ละครเวทีเป็นศิลปะชั้นสูงอย่างหนึ่ง
ต้องใช้พลัง และอาศัยความเป็น "นักแสดง" สูงมาก
เพราะเป็นการ direct contact กับผู้ชมโดยตรง
จะมีการตอบสนองจากผู้ชมทันที เมื่อแสดงได้ดีหรือไม่ดี
นักแสดงต้องรักษาการ "แสดง" เอาไว้อย่างดีที่สุดแม้ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร
ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายนักเวลาอยู่หน้าเวที
แต่ด้วยความเป็นนักแสดง ก็ต้องทำได้
ละครนิเทศ จัดเป็นละครชั้นดี ของนิสิตในยุคนี้เลยก็ว่าได้
และเป็นการทำงานของพวกเขาเอง
หลังจากดูละครเสร็จ ( ประมาณสี่ทุ่มครึ่ง ละครเริ่มประมาณ หนึ่งทุ่ม พักเบรก 20 นาที)
ก็ไปกินข้าวแบบชิล ๆ ที่สวนหลวง
สนทนาเรื่อง การงาน ชีวิต และความรู้สึก
รวมถึงอดีต และอนาคต
ตอนแรกว่าจะไปรัชดากันต่อ แต่ข้าพเจ้าเห็นว่าจะเสียบรรยากาศวันชิลของชีวิต
จึงไม่ได้ไป
กลับมาที่บริเวณนั่งเล่นรวมของหอพัก เห็นเขาดูบอลกันอยู่
ก็เลยดูด้วย เป็นคู่อาร์เซนอลกับนิวคลาสเซิล
อาร์เซนอลเล่นดีมาก ต่อบอลกันสวยงามและชาญฉลาด
มันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของฟุตบอล
ผลก็คือ อาร์เซนอล
ชนะ 3-0
ดูบอลเสร็จก็กลับขึ้นห้อง ไปอาบน้ำ
นั่งเขียนบันทึก
แล้วก็เข้านอนอย่างมีความสุข
บังเอิญว่า ตอนเขียนบันทึก ข้าพเจ้านึกอะไรบางอย่างได้
ก็เลยลบข้อความในโทรศัพท์มือถือทิ้งทั้งหมด
ตั้งแต่อดีต ถึงปัจจุบัน
มันมีข้อความเยอะเหมือนกัน
โทรศัพท์เครื่องนี้ใช้มานาน 5 ปีแล้ว
นานเหมือนกัน
ข้าพเจ้าไปดูเวลาโทรรวมทั้งหมด
เครื่องบันทึกไว้ว่า
1253 : 17 : 33
คือประมาณ 1253 ชั่วโมง
มานั่งคำนวณเล่น ๆ
วันหนึ่ง ๆ ในระยะเวลา 5 ปีที่ผ่านมา
ข้าพเจ้าใช้เวลาโทรศัพท์ไปถึงวันละประมาณ 41 นาที
วันหนึ่งมีเวลา 24 ชั่วโมง
มันหายไปกับเครื่องโทรศัพท์ ตั้ง 41 นาที
นี่ไม่รวมเวลาที่ข้าพเจ้าต้องส่งข้อความ
หากคิดรวมเป็นวันทั้งหมด ใน 5 ปี
ข้าพเจ้าใช้เวลาโทรศัพท์ รวมทั้งหมด
ถึง 52 วัน
เยอะมาก
มีบางช่วงที่ข้าพเจ้าโทรศัพท์นาน ๆ
เป็นบ้าเป็นหลัง
นึกสงสารตัวเองเหมือนกัน
ตอนนี้ข้าพเจ้าไม่ได้ทำอย่างนั้นแล้ว
โทรเฉพาะเรื่องจำเป็นจริง ๆ
อาจจะมีบ้างสำหรับบางคน ที่คุยกันนาน ๆ
แต่นาน ๆ ที
ชีวิตมีอะไรให้ทำอีกเยอะครับ
เอวังก็มีแต่เท่านี้ก่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น