กฎข้อที่หนึ่งของการคบหากัน

วันนี้เป็นวันแรกของการประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน

ดูเหมือนว่าทุกคนจะตื่นเต้นกับการกลับบ้านเร็ว

เมื่อเช้าฝนตกปรอย ๆ ข้าพเจ้าต้องกางร่ม

เพราะเป็นมนุษย์กระหม่อมบาง

ไข้หวัดมาเยี่ยมเยือนได้ง่าย



คล้าย ๆ ว่าอะไรผ่านไปอย่างรวดเร็ว

นี่เราก็จะได้เดินทางไปสู่ดินแดนใหม่แล้ว

เป็นดินแดนที่อาจจะมีความสุขหรือความไม่สุข

ดินแดนที่ไม่อาจคิดถึงหรือคาดเดา



สตรีตอแหลหลายคนเฉียดใกล้มาในชีวิตเราอย่างง่ายดาย

จนดูเหมือนว่า โลกนี้ล้วนเต็มไปด้วยผู้คนที่ตอแหล

มีบ้างเหมือนกันที่ความตอแหลนำพาความชั่วร้ายกว่านั้นมาให้

แต่ก็มิใช่ว่าจะเป็นอย่างนั้นทั้งหมดหรอก

อย่างดีก็แค่

เสียความรู้สึก

เท่านั้น



กฎข้อที่หนึ่งของการคบหากันก็คือ

อย่าตอแหล

ข้อสอง

จงจริงใจ

ข้อสาม

การตอแหลอย่างจริงใจ

เป็นสิ่งที่ให้อภัยได้

แต่จะทำให้มิตรภาพระหว่างเราสิ้นสุดลง

อย่างไม่อาจหวนกลับมา



ทุก ๆ วันเวลาเช้า ขณะลืมตาตื่น

ข้าพเจ้ามักจะยังง่วงนอนอยู่เสมอ

วันนี้ก็เช่นกัน

แต่ก็ตื่นขึ้นมาได้

และเดินได้

ไปเรียนได้



น้ำหยดลงบนผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ที่เปรอะเปื้อน

นี่คือความจริง

ธัชชัย ธัญญาวัลย

อังคาร 02/09/2551