สวัสดีตอนเที่ยงครับ
เนิ่นนานเหมือนกันที่ไม่ได้อัพเดท
เป็นเพราะไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก
การใช้ชีวิตในโรงพยาบาลชุมชน
ที่เรื่อยเฉื่อย
ทำให้เราไม่ว่างพอที่จะทำอะไร
หรือบางครั้ง
เราอาจจะไม่รู้ว่าเราจะทำเพื่ออะไร
เพราะความฝันเล็ก ๆ ที่เลือนราง
ถูกทับเอาไว้ใต้หมอนใบเขื่อง
ทุก ๆ เช้า
ข้าพเจ้าต้องตื่นแต่เช้า
ขับรถมาทำงาน
ท่ามกลางสายหมอกสีขาวสองข้างทาง
ที่ค่อย ๆ เคลื่อนคลานทักทายตอซังข้าวต่ำเตี้ย
ผ่านวัดร้างที่น่ากลัว
และถนนหลุมที่กำลังอยู่ระหว่างการปรับปรุง
ข้าพเจ้ากลับบ้านเย็นแทบทุกวัน
เพื่อ?
ในบางครั้งและบางครั้ง
ข้าพเจ้าก็อยากไปอยู่ในที่ไกล ๆ
ที่ไม่มีเสียงของผู้คน
ทิวฟ้า ทัดตะวัน
20/01/2553
ไม่มีความคิดเห็น:
โพสต์ความคิดเห็น