ข้าพเจ้าจำไม่ได้หรอก
แต่แม่ข้าพเจ้าบอกเช่นนั้น
แม่จำเรื่องราวในวัยเด็กของข้าพเจ้าได้เสมอ
รู้ว่าข้าพเจ้าชอบเล่นอะไร ชอบกินอะไร
ข้าพเจ้าชอบเล่นเป็นหมอ เมื่อตอนเป็นเด็ก
ชอบเล่นเป็นพระด้วย ก็จะเอาผ้าเช็ดตัวมาห่ม
แล้วก็เดินบิณฑบาตรไปรอบ ๆ บ้าน
นอกจากนี้ข้าพเจ้ายังชอบเล่นเป็นครู
เคยเกณฑ์เด็กแถวบ้านมาเรียนหนังสือที่หลังบ้าน
ตอนที่ข้าพเจ้าเริ่มโตขึ้นมา
ข้าพเจ้าก็เลิกไปเล่นกับคนอื่น
เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่ง
เพื่อนที่เล่นกันมานานพูดว่า
"ไม่ต้องมาบ้านฉันอีก"
ข้าพเจ้าถือเอาคำพูดนั้น
และไม่ยอมไปเล่นที่นั่นอีก
และเลิกเล่นด้วยตลอดกาล
จากนั้นข้าพเจ้าก็เล่นคนเดียว
และเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ บ้างในบางเวลา
แต่ข้าพเจ้าไม่ไปที่นั่นอีก
การเล่นคนเดียวทำได้ง่ายมาก
เราสามารถเล่นเตะฟุตบอลคนเดียวก็ได้
เล่นขายหวยคนเดียวก็ได้
หรือเล่นกระบี่กระบอง
ข้าพเจ้าชอบเล่นไอ้กระบี่กระบองนี่มาก
เพราะที่หลังบ้านมีต้นกล้วยและพงหญ้า
เราก็สมมติว่ามันเป็นข้าศึกผู้รุกรานกรุงศรีฯ
แล้วก็จัดการมันซะ
ข้าพเจ้าเคยแม้กระทั่งเล่นหมากรุกคนเดียว
เราต้องฝึกคิดว่า ถ้าเราเป็นอีกคนหนึ่ง เราจะคิดยังไง
และถ้าอีกคนหนึ่งมันรู้ว่าเราจะเดินยังไง
มันจะเดินยังไง
เป็นอะไรที่ต้องใช้จินตนาการสูงส่ง
ข้าพเจ้าเคยมีรถบรรทุกเล็ก ๆ คันหนึ่ง
กระบะสีเหลือง ส่วนหัวรถสีเขียว
ข้าพเจ้าเล่นมันได้นานมาก
เล่นตั้งแต่อายุสี่ห้าขวบ
จนสิบขวบ
อะไรที่เป็นของข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าก็จะเล่นมันด้วยความอ่อนโยน
มันมาพังเอาตอนที่น้องข้าพเจ้าเกิดมา
และมาเล่นของเล่นข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าเล่นรถบรรทุกนี้กับเพื่อนคนหนึ่ง
ซึ่งเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก ๆ
รถบรรทุกของเขาสีแดง
และเขามีรถขุดดินด้วย
เราทำถนนด้วยกัน
เป็นถนนที่คดเคี้ยวและสวยงาม
ขุดดินเพื่อไปถมที่และปลูกบ้าน
เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก ๆ
และก็เป็นเพื่อนกันจนทุกวันนี้
เป็นเพื่อนคนเดียวที่รู้จักกันมายาวนาน
จบภาค ๑ โปรดติดตามตอนต่อไป
Arty Dhanyyawalaya
18 08 2010
ไม่มีความคิดเห็น:
โพสต์ความคิดเห็น