รถไฟความเร็วสูงงงงงงงง

"รถไฟ

ตา มา รถไฟ"

ข้าพเจ้าจำได้ว่าน้องของข้าพเจ้าต้องเรียนไอ้รถไฟนี่แหละ

สมัยเป็นเด็ก

ข้าพเจ้าไม่ได้เรียน รถไฟ

เรียน มานี มานะ

เป็นรุ่นสุดท้ายที่เรียน มานี มานะ

รถไฟโบราณคร่ำครึ ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง

ว่าไปแล้วจริง ๆ ข้าพเจ้าเคยขึ้นรถไฟฟ้าก่อนรถไฟซะอีก

ข้าพเจ้ามีความรู้สึกว่าไม่ชอบรถไฟถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่างนี่มากนัก

อาจจะมีอดีตชาติฝังใจอันใดข้าพเจ้าไม่รู้ได้


วันก่อนได้ยินข่าวทั้งทางโทรทัศน์ วิทยุ ตู้เย็น แอร์คอนดิชั่นเนอร์

และ หนังสือพิมพ์

ว่าจะมีการสร้างรถไฟความเร็วสูง

ความจริงข้าพเจ้าก็ได้ยินข่าวมานานแล้ว

แต่ก่อนได้ยินแค่สายกรุงเทพฯ-ระยอง

เดี๋ยวนี้ได้ยินหลายสาย

ทั้งสายเชียงใหม่ หนองคาย

ทั้งยังพิสดารจะมีร่วมลงทุนกับจีนด้วย

ข้าพเจ้าอยากให้มันเป็นจริงโดยเร็ววัน



ว่ากันว่าไอ้รถไฟความเร็วสูงนี่มันมีสองความเร็ว

คือ ๑๖๐ กม./ชม. อันหนึ่ง

และ ๒๕๐ กม./ชม. อีกอันหนึ่ง

ซึ่งทั้งสองความเร็วนี้มีงบประมาณในการสร้างต่างกัน

ต่างกันกี่แสนกี่หมื่นล้านข้าพเจ้าจำไม่ได้

จำได้แต่ว่า

ถ้าสร้างสายเชียงใหม่ จะมีความยาวประมาณ ๗๔๕ กม.

นั่นหมายความว่า ถ้าเราได้รถไฟความเร็วสูง ๒๕๐ กม./ชม.

เราจะสามารถเดินทางไปถึงเชียงใหม่ได้ภายในเวลาประมาณ ๓ ชั่วโมง (หากมันไม่แวะจอดให้เราซื้อของฝากที่ไหนเลย)

มันน่าตื่นเต้นขนาดไหน ต่อไปเราจะไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจได้ไกลถึงเชียงใหม่ในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์

แทนที่จะไปได้แค่รอบ ๆ กรุงเทพฯ เช่น แถว ๆ ชลบุรี ระยอง อย่างที่เคยทำกัน

มันจะโรแมนติกขนาดไหนในความเป็นหนุ่มสาว ที่จะได้ไปออกเดทกันถึงเชียงใหม่

เมืองแห่งความโรแมนซ์ (ในช่วงระยะเวลาแค่วันหยุดวันสองวัน)

นึกไปแล้วมันช่าง......(ทำให้นึกถึงประเทศญี่ปุ่น)

เศรษฐกิจจะดีขนาดไหน การกระจายตัวของรายได้จะดีขนาดไหน ไม่ต้องพูดถึง

เพราะหลักใหญ่ที่ได้จากการสร้างรถไฟคือ การขนส่งสินค้า

แล้วยิ่งถ้าเป็นไปทางภาคอิสาน จะยิ่งเริ่ดหรู เพราะที่เที่ยวแถวนั้นมีความพิสดารไม่น้อยไปกว่าที่อื่นใด

การเที่ยวทั่วไทยจะไม่ถูกจำกัดอยู่ที่ระยะทางอีกต่อไป

ความคึกคักของไทยแลนด์แดนสวรรค์กำลังจะอุบัติขึ้นครั้งยิ่งใหญ่

แน่หละ

ตอนนี้มันก็ยังเป็นแค่ความฝันลม ๆ แล้ง ๆ

กะอีแค่แอร์พอร์ตลิ้งค์กว่าจะได้ใช้ ก็ปาไปนานแสนนาน

ความจริงแอร์พอร์ตลิ้งค์มีกำหนดการเปิดใช้เมื่อเดือนธันวาคมปีที่แล้ว ( ๒๕๕๒ )

แต่ด้วยความงี่เง่าอันใดไม่ทราบ มันก็ล่วงเลยมาจนบัดนี้

แต่ที่ข้าพเจ้าทราบมามันมีสาเหตุหนึ่งคือ ไม่มีคนขับ

และการฝึกคนขับนี้ต้องใช้ระยะเวลาประมาณอย่างน้อยก็ ๖ เดือน

แต่ตอนนั้นประกาศกันครึกโครม และ มีการทดลองวิ่งให้ประชาชนนั่งด้วย

ซึ่งประชาชนที่ว่านั้นเราก็ไม่รู้เขาคือใคร

เพราะพวกเขาประกาศกันตอนไหน ว่าต้องการอาสาสมัคร ไม่มีใครรู้

ก็ได้แต่สันนิษฐานกันว่า คงเป็นญาติโกโหติกาของมนุษย์เหล่านั้น

นั่นเรื่องแอร์พอร์ตลิ้งค์

ซึ่งความจริงยังมีเรื่องน่าอายกว่านี้อีก

ในกรณีที่ว่า ทำไมมันไม่สร้างเชื่อมต่อกับสถานีรถไฟฟ้าพญาไท

พูดแล้วเศร้าจนไม่อยากพูด

อาจจะมีคำถามเกิดขึ้นว่า แล้วตอนทดลองวิ่งใครขับ

คำตอบคือ เขาจ้างต่างชาติมาชั่วคราว

ชาติไหนข้าพเจ้าจำไม่ได้

นึกแต่ว่า ชาติหน้ากรูจะได้ใช้หรือไม่หนอ

หึหึ


รถไฟไทยจงเจริญ!

ทิวฟ้า ทัดตะวัน

๓๑ ๐๘ ๕๓