ว่าด้วยความตาย (จริง ๆ) ครั้งที่ ๒

ว่ากันต่อเรื่องความตาย

ว่าไว้ในคราวก่อน

ว่าด้วยประเด็นการตายบางประการที่คุยกับมิตรสนิท

ว่าอย่างไร


เรื่องก็คือ เราไม่อาจเลือกเวลาตายหรือไม่อาจรู้ได้ว่าเราจะตายตอนไหนหากเราไม่มีญาณหยั่งรู้

เราควรทำปกติของจิตอย่างไรไม่ให้ตกอยู่ในภาวะที่ไม่มีสติก่อนจะตาย

อันจะสามารถนำพาเราไปสู่ภพใหม่ที่เรียกว่า อบาย

จิตที่กอปรไปด้วย ราคะ (โลภะ) โทสะ โมหะ ขณะตาย ตายแล้วย่อมไปสู่ทุคติ

การได้พูดว่า ฉันรักเธอ เมื่อจะขาดใจแม้เป็นความโรแมนซ์แต่ในภาวะจริง ๆ แล้ว คือทางไปสู่ทุคติทั้งสิ้น

หากเราได้เคยอยู่ในภาวะใกล้ตาย แล้วเรามีสติ นั่นย่อมเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีว่า เราจะทำใจเราให้มีสติได้หรือไม่เมื่อเราต้องตายจริง ๆ

และเราจะทำอย่างไรจึงจะมีสติระลึกได้ว่าต้องมีสติตอนกำลังจะตาย

เมื่อพญามัจจุราชมาปรากฏต่อหน้าเราเราจะยังสติของเราให้เป็นสัมมาสติได้อย่างไร

เป็นเรื่องที่ต้องอาศัยการฝึกหัด

เรียกโดยรวมว่า การเจริญสติก็มี การภาวนาก็มี หรืออื่น ๆ ก็มี แล้วแต่จริตภาษา



ข้าพเจ้าเคยครุ่นคิดในชั่วขณะหนึ่งเมื่อครั้งยังเด็ก

ข้าพเจ้าระลึกขึ้นมาได้

ข้าพเจ้าเคยสงสัยว่า ใครคือข้าพเจ้า ข้าพเจ้าคือใคร ความคิดที่ปรากฏอยู่นั้น ข้าพเจ้าเป็นผู้คิดหรือใครเป็นผู้คิด แล้วคนอื่นจะมี "ผู้คิด" เหมือนข้าพเจ้าหรือไม่ ความคิดเกิดจากอะไร มาจากที่ไหน ตั้งอยู่แห่งใด และถ้าข้าพเจ้าตายแล้วผู้คิดนี้จะยังอยู่หรือไม่หรือจะไปที่ไหน และมันจะยังจำได้หรือไม่ว่าข้าพเจ้าคือข้าพเจ้า ฯลฯ

และเมื่อข้าพเจ้าเติบโตขึ้น ข้าพเจ้าก็แสวงหาคำตอบเหล่านี้มาโดยตลอด

ข้าพเจ้าศึกษาเรื่องสมอง เรื่องร่างกาย เรื่องการเกิด เรื่องการตาย เรื่องตายแล้วไปไหน

ยอมลงทุนเพื่อจะได้เข้าศึกษาในคณะที่ต้องผ่าอาจารย์ใหญ่ เพื่อจะได้เห็นว่าในร่างกายของมนุษย์มีอวัยวะที่เคยเรียนมาในแผ่นกระดาษหรือโมเดลโง่ ๆ อยู่ในนั้นจริงหรือไม่และเป็นอย่างไร

จนกระทั่งทุกวันนี้แม้ข้าพเจ้าจะทราบคำตอบอันเป็นที่น่าพอใจแต่ก็ยังไม่รู้แจ้งเห็นจริงด้วยตัวเอง

รู้แต่เพียงว่ารู้แบบการอนุมานในลักษณะของสัญญา คือ ความจำได้หมายรู้เท่านั้น

ปัญญาแท้จริงหาได้เกิดไม่

แต่ข้าพเจ้าก็พอใจในคำตอบ

และรู้ได้ว่า ข้าพเจ้าผิดตั้งแต่ตั้งคำถาม 555

เพราะจากการอนุมานหากข้าพเจ้าตั้งคำถามนี้ต่อพระพักตร์ของพระผู้มีพระภาค ผู้ทรงเป็นสัพญญูตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง

ข้าพเจ้าคิดเอาตามความโง่ของตน(ด้วยเพราะพุทธวิสัยเป็นเรื่องสุดคาดเดา แต่ข้าพเจ้าก็อยากจะคาดเดาบ้างอะไรบ้าง)ว่า พระผู้มีพระภาคจะทรงตรัส

เธอตั้งคำถามผิดแล้ว เพราะอวิชาเป็นปัจจัยสังขารจึงมี เพราะสังขารเป็นปัจจัยวิญญาณจึงมี ฯลฯ

แม้ข้าพเจ้าจะไม่สงสัยในเรื่องเหล่านี้อีก

แต่ข้าพเจ้าก็ยังต้องศึกษาเรื่องเหล่านี้

เพื่อความแจ่มกระจ่างและลึกซึ้งกว้างขวาง

จึงเป็นเหตุให้ข้าพเจ้าปรารถนาจะไปเรียนภาษาบาลี

เพื่อจะได้เข้าใจในเนื้อความแห่งไตรปิฎกไม่คลาดเคลื่อน



วันก่อนนอนหลับแล้วฝันไป ในฝันพูดถึงพญามัจจุราช

จากนั้นตัวข้าพเจ้ามีอาการเหมือนถูกไฟช็อต และในฝันนั้นเอง

ข้าพเจ้าฝันว่าปลายเท้าไปติดอยู่กับปลั๊กไฟ พยายามจะชักเท้าออกมา

ข้าพเจ้านึกแว้บไปถึงการถูกผีอำ หรือนี่จะเป็นการถูกผีอำรูปแบบใหม่ 555

มองไปทางด้านปลายเท้าคลับคล้ายมีบุรุษตัวใหญ่สีดำทะมึนยืนอยู่

ข้าพเจ้าภาวนา พุทโธ ธัมโม สังโฆ ยังไม่ถึงสองรอบดี อาการเหล่านั้นก็หายไปแล้วข้าพเจ้า

ก็ตื่นขึ้น



ตั้งแต่จำความได้ข้าพเจ้าเคยมีอาการถูกผีอำไม่น่าจะน้อยกว่าสองครั้ง

แต่ละครั้งก็รอดมาได้เสมอ

อาการผีอำของข้าพเจ้าน่าจะมาจากพักผ่อนน้อยมากกว่าเป็นผีอำจริง ๆ

เพราะบางครั้งข้าพเจ้าก็จะรู้ล่วงหน้าก่อนนอนได้ว่า

จะถูกผีอำ

ผีอำนั้นข้าพเจ้าไม่กลัวเท่าไหร่นักเพราะมีวิธีรับมือและแก้ไขให้หายได้โดยพลันในแบบฉบับของข้าพเจ้าเอง

ที่น่ากลัวคือ คนอำ มากกว่า

ข้าพเจ้าเคยมีความรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายอีกครั้งหนึ่งเมื่อสมัยที่ข้าพเจ้าต้องติดเครื่องมือจัดฟัน

เป็นความทรมานของการไม่มีอากาศหายใจโดยแท้ ข้าพเจ้าจึงได้รู้ซึ้งถึงภาวะจะขาดใจได้แจ่มแจ้ง

แต่รู้วิธีทำความมีสติในขณะจะตายได้บ้างเล็กน้อย



ความจริงว่าด้วยเรื่องความตายยังมีอีกมาก

วันนี้เอวังแต่เท่านี้ก่อน (รู้สึกจะเทศนามากเกินไป 55555555)

ธัชชัย ธัญญาวัลย

๑๘ ๑๐ ๒๕๕๓