ช่วงนี้มันเป็นอะไรของมัน
มันเหนื่อย ๆ เพลีย ๆ
ไม่มีกำลังวังชา
ไม่มีแรงบันดาลใจอะไรในการจะทำสิ่งที่อยากทำ
หรือว่ามันใกล้จะถึงคราวตายซะแล้ว
ความจริงรีบตายตอนนี้ก็ดีอย่างหนึ่ง
คือจะได้ไม่ป่วยตาย
การป่วยตายนี่เป็นความทรมานของชีวิต
จะตายไม่พอ ยังต้องป่วยอีก
แล้วความป่วยนี่มันเป็นทุกขเวทนา
ทำให้จิตเกิดความฟุ้งซ่านได้ง่าย
มันก็หลงตาย
เลิกพูดเรื่องความตาย
เพราะวันนี้ไม่ได้มีโปรแกรมจะกล่าวถึงเรื่องความตาย
ความจริงว่าด้วยความตายก็ว่าไปหลายตอน
จนจำไม่ได้แล้วว่าเขียนไปถึงตอนไหน
ก็เหมือนตอนอื่น ๆ ที่จำไม่ค่อยจะได้
มันมีหลายเรื่องหลายราวที่ผุดขึ้นมาแล้วมันก็หายไป
ว่าจะเก็บมาเล่า
แต่บางทีก็เก็บไม่ทัน
บางทีเก็บทันแต่ที่ใส่ดันแหว่ง ๆ วิ่น ๆ
มันก็เลยหายไปกับแสงจันทร์ซีด ๆ ของปัจจุบันสมัย
ง่วงนอน
Arty
23 11 2553
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น