ง่วงนอน

ช่วงนี้มันเป็นอะไรของมัน

มันเหนื่อย ๆ เพลีย ๆ

ไม่มีกำลังวังชา

ไม่มีแรงบันดาลใจอะไรในการจะทำสิ่งที่อยากทำ

หรือว่ามันใกล้จะถึงคราวตายซะแล้ว


ความจริงรีบตายตอนนี้ก็ดีอย่างหนึ่ง

คือจะได้ไม่ป่วยตาย

การป่วยตายนี่เป็นความทรมานของชีวิต

จะตายไม่พอ ยังต้องป่วยอีก

แล้วความป่วยนี่มันเป็นทุกขเวทนา

ทำให้จิตเกิดความฟุ้งซ่านได้ง่าย

มันก็หลงตาย


เลิกพูดเรื่องความตาย

เพราะวันนี้ไม่ได้มีโปรแกรมจะกล่าวถึงเรื่องความตาย

ความจริงว่าด้วยความตายก็ว่าไปหลายตอน

จนจำไม่ได้แล้วว่าเขียนไปถึงตอนไหน

ก็เหมือนตอนอื่น ๆ ที่จำไม่ค่อยจะได้


มันมีหลายเรื่องหลายราวที่ผุดขึ้นมาแล้วมันก็หายไป

ว่าจะเก็บมาเล่า

แต่บางทีก็เก็บไม่ทัน

บางทีเก็บทันแต่ที่ใส่ดันแหว่ง ๆ วิ่น ๆ

มันก็เลยหายไปกับแสงจันทร์ซีด ๆ ของปัจจุบันสมัย


ง่วงนอน



Arty
23 11 2553