ถึงหญิงสาวผู้หนึ่ง หมายเลข ๒
ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ในทุกครั้ง
ยังรักเหมือนเดิมนะรู้ไหม
ขอโทษที่ทำให้เสียใจ
ก็ยังเก็บรักไว้ตลอดเวลา
ข้ามทะเลขุนเขาในเงาโลก
ทุกข์โศกแล้งไร้มาหา
โอบกอดซีดเซียวเสี้ยวจันทรา
แค่เพียงพบว่า มีความรัก
ถามไถ่สายลมหนาว
นึกถึงเมื่อคราวแรกรู้จัก
ความนัยไหวพร่ำแรกคำทัก
อุ่นนักเมื่อเห็นหน้าแววตานั้น
เมื่อชีวิตต้องเดินทาง
ไปสู่ความเป็นกลางระหว่างฝัน
เมื่อความรักคือความรักที่เงียบงัน
จึงตะวันจึงต้องจ้าและแจ่มใจ
ขอโทษที่จะยังคงรัก
เหมือนที่เคยรู้จักแต่ปางไหน
ขอโทษที่จะรักตลอดไป
แม้ชีพต้องหมกไหม้ในนรก
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
๐๑.๔๕
ศรีราชานคร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น