ถึงหญิงสาวผู้หนึ่ง หมายเลข ๒

ถึงหญิงสาวผู้หนึ่ง หมายเลข ๒

ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ในทุกครั้ง

ยังรักเหมือนเดิมนะรู้ไหม

ขอโทษที่ทำให้เสียใจ

ก็ยังเก็บรักไว้ตลอดเวลา

ข้ามทะเลขุนเขาในเงาโลก

ทุกข์โศกแล้งไร้มาหา

โอบกอดซีดเซียวเสี้ยวจันทรา

แค่เพียงพบว่า มีความรัก

ถามไถ่สายลมหนาว

นึกถึงเมื่อคราวแรกรู้จัก

ความนัยไหวพร่ำแรกคำทัก

อุ่นนักเมื่อเห็นหน้าแววตานั้น

เมื่อชีวิตต้องเดินทาง

ไปสู่ความเป็นกลางระหว่างฝัน

เมื่อความรักคือความรักที่เงียบงัน

จึงตะวันจึงต้องจ้าและแจ่มใจ

ขอโทษที่จะยังคงรัก

เหมือนที่เคยรู้จักแต่ปางไหน

ขอโทษที่จะรักตลอดไป

แม้ชีพต้องหมกไหม้ในนรก

ธัชชัย ธัญญาวัลย

๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๓

๐๑.๔๕

ศรีราชานคร