บวงสรวงความเขลาเงารัตติกาล

เรื่องราวที่คล้ายคล้ายไม่รู้สึก

ว่าหวาดหวั่นไหวลึกอยู่ข้างล่าง

ใต้หัวจิตหัวใจอันบอบบาง

ที่หลีกเร้นรกร้างการสัญจร

ภายในความใหญ่โตของหลังคา

ที่เหมือนฟ้าเหมือนเมฆเสกซ่อน

ภายในห้องโถงโรงละคร

ที่ผู้คนนั่งซ้อนเป็นแถวเรียง

กลับดังความโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงา

เหมือนหนึ่งความเศร้ากระซิบเสียง

รื่นเริงบนใบหน้าก็คล้ายเพียง

เป็นเครื่องนั่งตั่งเตียงของความลวง


อยู่อาศัยในวิมานมืดหม่น

ผู้คนกลายร่างอำพรางพ่วง

สีสันซีดจางอันด่างดวง

บวงสรวงความเขลาเงารัตติกาล


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๔  ๐๗  ๒๕๕๕