ใช้ชีวิตช้า ๆ ตื่นเช้า ๆ ๒

สวัสดียามเช้าอีกวันหนึ่ง

วันนี้ตามประเพณีนิยมเขาเรียก

วันแม่แห่งชาติ


สมัยก่อนตอนเป็นนักเรียน ม.ปลาย

วันที่สิบสองสิงหาคมนี้

ข้าพเจ้าไปวัดป่าบ้านตาด

เพราะเป็นวันคล้ายวันเกิดหลวงตา


เมื่อวันหยุดที่ผ่านไป

ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า

ผ่านเลยเกือบสิบปี

ทุกอย่างแทบจะไม่เปลี่ยนแปลง

แต่ที่ว่าไม่เปลี่ยนแปลงนั้น

แท้แล้ว

เปลี่ยนแปลงอย่างมาก


ครูอาจารย์ก็เกษียณไปหลายคน

และต่างทยอยกันออกไปใช้ชีวิตหลังการทำงาน

ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมา  ๖๐  ปี


ข้าพเจ้าครุ่นคิดถึงชีวิตหลังเกษียณ

ทั้งที่ตัวเองยังอายุไม่ถึงสามสิบ

การไม่ได้ทำงานเป็นสิ่งที่น่าไหวหวั่น

การต้องจากทุกสิ่งไปอย่างกระทันหัน

เป็นสิ่งที่น่าหวั่นไหว


คนที่อายุ  ๖๐  และยังทำงานได้ดีมีมาก

แต่บางครั้ง

สังคมก็ให้คุณค่าแค่

คนแก่วัยเกษียณ


มันอาจเป็นการดีอย่างหนึ่ง

ที่ให้คนเลิกทำงาน

เพราะอย่างน้อย

ผู้คนที่เลิกทำงานไป

ก็ควรจะใช้เวลาที่เหลืออยู่

ไตร่ตรองถึงอดีตกาลแห่งชีวิต

ซึ่งบางคนหรือหลาย ๆ  คน

ไม่มีโอกาสนั้นเลย


ชีวิตของมนุษย์เงินเดือนหรือข้าราชการ

ที่ทำงานเช้ายันค่ำค่ำยันดึกดึกยันเช้า

เป็นชีวิตที่แลดูวุ่นวาย

และเมื่อกาลเวลาผ่านไป

มันอาจไม่หลงเหลือความใฝ่ฝันในวัยเยาว์

และกำลังจิตกำลังใจหรือแม้กระทั่งความศรัทธาในชีวิต

เพราะมันถูกกลืนกินไปกับอะไรก็ไม่รู้

ที่เราเรียกกันว่า

"ความก้าวหน้า"


ข้าพเจ้าได้มีโอกาสสนทนากับคนแก่ ๆ  ตามวัด

บางคนมาปฏิบัติธรรม

บางคนมาเร่ร่อนกราบพระ

เพราะชีวิตที่ผ่านมาไม่มีโอกาสให้ได้ทำอย่างนี้เลย

บางคนเข้าใจชีวิตเป็นอย่างดี

มีตั้งแต่ระดับอาจารย์มหาวิทยาลัย

บางคนเป็นถึงผู้บริหารใหญ่โต

แต่เมื่อแก่ตัวขึ้นมา

ก็เป็นคนแก่คนหนึ่ง

บางคนพูดกับข้าพเจ้าว่า

ข้าพเจ้าโชคดีที่เข้าวัดตั้งแต่วัยหนุ่ม

ต่างจากเขา

ที่แก่แล้ว

จะปฏิบัติธรรมก็ยากลำบาก


มันเป็นเรื่องที่น่าตรึกตรอง

คนหนุ่มคือคนที่มีพลัง

เป็นวัยที่เหมาะสมจะทำอะไรหลาย ๆ  อย่าง

พระพุทธเจ้าเสด็จออกมหาภิเนษกรมณ์ในวัยหนุ่ม


มีคำกลอนหนึ่ง

ของท่านพุทธทาส

สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

ข้าพเจ้าถ่ายเอกสารแปะไว้ข้างฝา

"ความแก่หง่อมย่อมทุลักทุเลมาก
ดั่งคนบอดข้ามฟากฝั่งคลองหา-
วิธีไต่ไผ่ลำคลานคลำมา
กิริยาแสนทุลักทุเลแล
ถ้าไม่อยากให้ทุลักทุเลมาก
ต้องข้ามฟากให้พ้นก่อนตนแก่
ก่อนตามืดหูหนวกสะดวกแท้
ตรองให้แน่แต่เนิ่นรีบเดินเอย"

เนื่้อความก็คงเป็นประมาณนี้

เอามาจากความทรงจำ

หากผิดพลาดก็อภัย



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๒  สิงหาคม  ๒๕๕๕