ด้วยเคยเวิ่นเว้อเรื่องวสันตดิลกฉันท์
ไปเมื่อนานมานี้เอง
วันนี้ได้ฤกษ์ดี
ก็นำมาลง
ปกติพวกฉันท์นี้
นักกลอนเอาไว้แต่งอวดฝีมือกัน
เรียกว่า โชว์เทพ ว่างั้นเหอะ
เพราะบางทีเอามาให้คนทั่วไปอ่าน
ก็อ่านไม่รู้เรื่อง
ศัพท์แสงอิรุงตุงนัง
ข้าพเจ้าคิดว่า
ฉันท์นี่แหละ
เป็นต้นกำเนิดภาษาวิบัติ (ฮา)
แต่ที่เอามาลงนี้
ไม่ได้เอามาโชว์เทพ
แต่เอามาโชว์ห่วย
ให้ท่านได้สดับ-ทัศนา
ว่าข้าพเจ้าแต่งได้วิบัติเพียงใด
หึหึ
ดวงดาวอริยะ
๏
ดินแดน ณ ดวงอริยะดาว
บ่มิพราวและพร่างพราย
ฤๅแสงรวีสุริยะฉาย
ศศิไซร้ก็ไป่มี
ดาราระยิบระยะระยับ
สิประดับสกาวสี
สาดส่องนภาทิฆรุจี
ก็บ่ห่อนบ่หาเห็น
ฯ
๏
พร้อมเพรียบผิเพียงพิชยจิต
สุจริตสงบเย็น
แจ้งแจ่มกระจ่างดุจะตะเว็น*
ขณะจ้าจรัสสรวง
ฯ
๏
ดุจแดนเสวยปรมสุข
นิรทุกข์ทะลวงลวง
ดุจแดนพระผู้วิทุรปวง
จรแล้วบ่คืนหวน
ดุจแดนอดีตสตปุรุษ
ปริสุทธิ์กิเลสตรวน
ตรึงผูก-สลัด...สริตทวน
ลุวิสิฐ,สถิตสึง
ดุจแดนหทัยวิสยชาติ
ปุถุชนมิคาดถึง
ตรากตรึกตรำตรองมนคะนึง
ภวภาพปลาตหาย
ฯ
๏
ดินแดน ณ ดวงอริยะดาว
บ่มิพราวและพร่างพราย
ฤๅแสงรวีสุริยะฉาย
ศศิไซร้ก็ไป่มี
๚๛
ธัชชัย ธัญญาวัลย
แก้ไขล่าสุด
07/09/2552
*หมายถึง
ตะวัน ( ถิ่นอีสาน
)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น