สายลมหนาว ๒๕๕๕

แว่วไหวสายลมหนาว

กำจรกลิ่นกำจายกรุ่น

แย้มแย้มยิ้มละมุน

ให้นึกหวนถึงวันวาน


ทางเดินนักเดินทาง

ที่เปล่าว่างมาอ่อนหวาน

ฝันเหมือนเหมือนฝันสะท้าน

หากสะเทิ้นสะเทือนกาย


อิ่มรุ่งอรุณเย็น

ดังปลาเป็นที่แหวกว่าย

ทวนน้ำอยู่ไม่วาย

แม้จะวนก็วนเวิ้ง


มหรรณพแห่งความเพียร

ไม่อาจเปลี่ยนผจญเพลิง

เลิกงานอันรื่นเริง

ก็เริงรื่นและรื่นรมย์


แว่วเสียงสายลมหนาว

กับกลิ่นหนาวพราวผสม

ดังเพลงรักบรรเลงพรม

ให้ใจพร่ำและพลันลืม



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๕  ตุลาคม  ๒๕๕๕