นั่นก็คือ

ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไหร่

ข้าพเจ้านั้นยิ่งรู้สึกว่า

ตัวเองกำลังวิ่งเข้าหาความตายมากขึ้นเท่านั้น

และรู้สึกว่า

ขณะนี้ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

ความไร้สาระของชีวิต

ไม่ได้มีแค่

การทำงาน

หรือการอ่านหนังสือ

ฟังเพลง

และเล่นดนตรี

มันหากหมายถึง

การที่ต้องทำอะไรซึ่งเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์

เช่น

การที่ต้องมานั่งคิดว่า

ทำอย่างไรดี

จึงจะจัดการกับบางสิ่งที่เกิดขึ้น

ทั้งที่มันไม่ควรเกิดขึ้น

หรือว่า

การไปเดินเตร็ดเตร่

โดยไม่ได้สิ่งใดตอบแทนนอกจากความว่างเปล่า



ความจริงเราอาจจะเป็นมนุษย์ผู้แสวงหาสิ่งใด ๆ  มากจนเกินไป

มากจนคิดไปว่า

สิ่งทั้งหลายทั้งมวล

มีเพื่อให้เรารับรู้และรับทราบ

ทั้งที่แท้แล้ว

เราเพียงแค่นักเดินทางเมื่อยล้า



เกือบสี่ปีมาแล้ว

ที่ข้าพเจ้าต้องทำงานหาเงินเพื่อจุนเจือความฝันของทั้งตัวเองและผู้อื่น

เกือบสี่ปีมาแล้ว

ที่ความเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ  เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

และอย่างไม่มีวันหวนกลับมา

วันเวลาแห่งความเหงาเศร้า

บางครั้ง

ก็ดูเหมือนจะจบลง

และบางครั้ง

ก็เหมือนเพิ่งเริ่มต้น



ถนนหนทางที่ข้าพเจ้าไม่เคยรู้จัก

และไม่คิดว่าจะเป็นหนทางที่ต้องเดินทาง

ก็เอนกายให้ก้าวเดิน

แม้ถนนหนทางบางแห่ง

ที่ขรุขระ

ก็ย้อมตัวเป็นหลุมพราง

ให้เราหลงเข้าไป

อย่างไม่มีวันจะย้อนกลับไปแก้ไข



หากจะมีสิ่งหนึ่ง

ที่ข้าพเจ้าอยากพูด

หากข้าพเจ้าต้องตายไปในวันนี้

หรือพรุ่งนี้

นั่นก็คือ