ไปงานแต่งงาน
ความจริงไม่ได้ตั้งใจจะไปงานแต่งงาน
แต่จะไปธุระเรื่องเกี่ยวกับการงาน
ที่เชียงใหม่
หากเนื่องด้วยได้รับคำชวนมานานแล้วว่า
ถ้าไป(แถว ๆ นั้น) ให้ไปนอนที่บ้านใหม่ หลังใหม่
ความจริงมันก็เป็นหลังเก่านั่นแหละ
แต่ปรับปรุงใหม่
และความจริงอีกนั่นแหละว่า
มันอาจจะเป็นการพลั้งเผลอ
หรือชวนด้วยคำพูดติดปาก
แต่ข้าพเจ้าไปจริง
555
ไม่ได้ไปนอนภาคเหนือนานแล้ว
ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้ไปนอน
หมายถึงนอนในลักษณะนอนบ้านพี่บ้านน้อง
ไม่ใช่นอนโรงแรม
การนอนบ้านคนรู้จักกันมันดีอย่างหนึ่ง
คือสบายใจ
ทีนี้ก็ว่าเรื่องไปงานแต่งงาน
วันที่ ๑๑ เดือน พฤศจิกายน ๒๕๕๕
เป็น ๑๑ /๑๑/ ๑๒
ถ้านับถามฝรั่ง
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า
ทำไมเขาไม่เลือก
๑๒/๑๒/๑๒
รูปแรกนี้ถ่ายตอนไปถึงงานแล้ว
ตอนเช้า ๆ
มีแสงแฟลร์นิดหน่อย
ภาพก็ตามสไตล์ข้าพเจ้า
คือไม่แต่ง
สิวก็เป็นสิว
อาจจะปรับแสงนิดหน่อย
ให้ขาวขึ้น
คนไทยชอบถ่ายรูปแล้ว
ให้ตัวเองออกมาดูขาว ๆ
แสงถูกแสงผิดไม่สนใจ
ขอให้ขาวไว้ก่อน
(อืม ผอมด้วย ลืม)
ซึ่งมันก็ขัดกับจริตช่างภาพสักหน่อย
ที่อยากจะวัดแสงให้พอดี
แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ช่างภาพต้องกังวล
ความจริงแล้วข้าพเจ้าไม่ใช่ช่างภาพอาชีพ
ถ่ายเท่าที่อยากถ่าย
ลงรูปเท่าที่อยากลง
ถ่ายยังไงก็ได้
ไม่สนใจการวัดแสงมากนัก
นอกจากงานที่ต้องการให้มันถูกต้องจริง ๆ
อันนั้นก็อีกอย่าง
แต่ถ่ายรูปคน
รูปชาวบ้านร้านตลาด
ก็ขาว ๆ ผอม ๆ ไว้ก่อน
ซึ่งบางครั้ง
ก็ทำไม่ได้
ดังรูปข้างล่าง
555
รูปนี้ถ่ายก่อนไปงาน
ปรับแสงให้โอเว่อร์ขึ้นอีกนิด
ทั้งที่แสงเดิมก็สวยอยู่แล้ว
แต่อยากได้ขาว ๆ
ซึ่งก็นั่นแหละ
ปรัชญาของมนุษย์
รูปที่สวย
คือรูปที่เราชอบ
สาว สาว สาว
ก็อย่างที่บอกตั้งแต่แรก
ว่าไม่ได้ตั้งใจมางานแต่งงาน
ก็ถ่ายรูปกันเล่นไปเรื่อย
เพราะนาน ๆ จะได้ใส่ชุดสวย ๆ ซักทีหนึ่ง
ใหม่
ถ่ายคู่กับ เจ้าบ่าว เจ้าสาว เสียหน่อย
เพราะยังไงเราก็รู้จักกัน
ข้อเสียอย่างหนึ่งของข้าพเจ้าคือ
ไม่ชอบไปงานแต่งงาน
และข้อเสียประจำตัวก็คือ
ชอบยืนหลังค่อม
สีแดงเป็นสีประจำวันเกิดข้าพเจ้า
รูปสุดท้าย
ลงไว้
เป็นที่ระลึก
(ลำปาง - ร้อนนะ)
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๑๗ ธันวาคม ๒๕๕๕
