วาง (บทกวี)

เราอาจเคยจำได้หรือเคยลืม

เราอาจหยิบอาจยืมนั่นนู่นนี่

เราอาจแก้ปัญหาคนละวิธี

เราอาจมีอาจไม่มีอาจไม่รู้


รู้สึกถึงความคิดสักนิดหนึ่ง

ว่าลึกซึ้งหรือตื้นเขินเกินใบหู

เก็บความยาวตลอดย่านที่ผ่านพรู

ก็เพียงแค่ชั่วครู่...ชั่วยาม


ถามไถ่ว่าความรักคือความรัก

หรือไม่เคยรู้จักก็ช่างถาม

ไม่อยากเอ่ยผาดผิวเพียงคำ-ความ

พล่ามเพ้อฟุ้งปรุงแต่งกระทบ


เพราะทุกสิ่งคือของกลาง

ใช้แล้วก็วางก็จะจบ

ยึดถือว่าของเราทุกถ้วนครบ

ที่จะพบที่จึงพบคือความทุกข์



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๑  มกราคม  ๒๕๕๖
๓๒๘  ราชันย์ เรซซิเดนซ์  จันทบุรี