แผลเก่า

วันวานของเรานั้นเศร้าสร้อย

ความเหงาพรมพร้อยทุกช่องว่าง

เป็นภาพซีเปียสีจางจาง

ส่วนมืดส่วนสว่างไม่ชัดเจน


ตัวอักษรบอกวันเดือนปี

จะว่ามีก็เหมือนไม่มีไม่ดูเด่น

คล้ายความทรงจำที่ลึกเร้น

โลดเต้นแต่ใช่เต้นใช่ตัวตน


เป็นภาพหากไม่ใช่ภาพที่เป็นภาพ

หยาบ-ละเอียด...เพียงมัวหม่น

ก้นบึ้งบึงพระจันทร์ที่หวั่นท้น

...ไม่อาจผ่านพ้นอดีตกาล


วันก่อนของเรานั้นเศร้าซีด

เฉือนกรีดหัวใจทุกครั้งผ่าน

วันก่อนแผลเก่าแม้เนิ่นนาน

เลือดยังหยาดเหมือนถูกคว้านตอนนี้เอง

เลือดยังหยาด...ยังสะท้านสะเทือนสะทก



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๕  มกราคม  ๒๕๕๖