การเดินทางที่แสนยาวนาน

ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าตัวเองเดินทางมานานเท่าไหร่

และพบเจอสรรพสัตว์ทั้งหลายมากน้อยเพียงใด

รู้เพียงแต่ว่า

ข้าพเจ้าเกิดมาพร้อมช้างตัวหนึ่ง

เป็นช้างไม้

มันไม่ใช่เรื่องมหัศจรรย์หากคนจะเกิดมาพร้อมช้างไม้

ขนาดคนเกิดมาพร้อมขวานก็ยังมีในวรรณคดี

ช้างไม้เป็นช้างไม้ขนาดกำปั้น

ตอนนี้มันหายไปไหนแล้วไม่รู้

ข้าพเจ้าจำมันได้อยู่ชิ้นเดียว

ถ้าจะพูดว่า  ตั้งแต่จำความได้

อีกตัวหนึ่งเป็นตุ๊กตาหมี

ที่แม่เอาไปซักแล้วมันไส้พัง

แต่นั่นข้าพเจ้าก็จำไม่ได้เสียแล้ว

ว่าหน้าตามันเป็นอย่างไร

รู้แต่ว่า

มันสีฟ้า

ช้างไม้เป็นเพื่อนเล่นข้าพเจ้ามายาวนาน

ถ้าไปค้นหาดี ๆ  

ข้าพเจ้าอาจจะเจอมันสักซอกมุมหนึ่งของบ้าน

ข้าพเจ้ากลับบ้านครั้งล่าสุด  เมื่อปีใหม่ที่ผ่านมา

เป็นการเดินทางที่แสนยาวนานอีกแล้ว

ข้าพเจ้าเดินทางช่วงเทศกาลหลายครั้ง

และเจอรถติดหลายครั้ง

บางครั้งมันติดยาวไปถึงลำตะคอง

แต่คราวนี้โชคดีหน่อย

ที่ติดไม่ยาวมาก

เกือบ ๆ  ถึงตัวเมืองสระบุรี

การขับรถทางไกลแล้วรถติดนี่มันทรมานมาก

เที่ยวนี้ข้าพเจ้าผลัดเปลี่ยนให้แพรวาเป็นคนขับ

ตอนที่ออกจากวงแหวนตะวันออก

เข้าถนนหลัก

เพราะเมื่อยล้าเต็มทน

รูปนี้ถ่ายจากกระจกมองหลัง

แพรวาก็ใช่ว่าจะสดชื่นนัก

ตาปรือ  ไม่ต่างจากข้าพเจ้า

แท้แล้ว

ถ้าเราขับเร็ว ๆ  

มันจะดีกว่ามาขับติด ๆ  อย่างนี้

มีไม่กี่ครั้ง

ที่ข้าพเจ้าได้ถ่ายรูปขณะอยู่บนรถ

เพราะส่วนมาก

ข้าพเจ้าเป็นคนขับ

ป้ายบอกว่า  เปิดช่องทางพิเศษ

ไม่รู้ว่า  เปิดวันไหนยังไง

เพราะขับไป ๆ  ก็ไม่เห็นเปิด

ช่องทางพิเศษนี้ก็คือ

ให้รถไปวิ่งอีกเลนหนึ่งนั่นเอง

ข้าพเจ้าเคยวิ่งหลาย ๆ  ครั้ง

บางครั้ง

ก็ต้องเตรียมตัวให้ดีเหมือนกัน

น้ำมันต้องเต็ม

เข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย

ไม่เช่นนั้น

เข้าไปแล้ว

ออกยาก

และต้องรู้เส้นทาง

รู้ปั๊มเสียหน่อย

รู้ว่ารถจะน้ำมันหมดช่วงไหนอย่างไร

แวะพักตรงไหน

มีอยู่ครั้งหนึ่ง

ข้าพเจ้าเกือบน้ำมันหมดท่ามกลางการจราจรติดขัด

คือถ้าน้ำมันหมดแล้ว

มันยากมาก

ที่จะทำอะไรได้

แม้ว่าจะมีบริการเติมน้ำมันฟรีจากบัตรเครดิต

หรือบัตรสมาชิกนั่นนู่นนี่

ก็ใช่ว่า

เขาจะเอาน้ำมันมาให้เราได้

อย่างรวดเร็ว

การขับรถกลางคืน

เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าไม่ชอบเท่าไหร่

เพราะไฟรถคันอื่นมันแยงตา

ยิ่งสมัยก่อน

รถมันเตี้ย ๆ  ด้วยแล้ว

แต่ก็อย่างว่า

พวกรถกระบะนี่ก็ไฟสูงซะเหลือเกิน

พวกรถ  SUV  ก็สูงมาก

บางคันดีมาก

รู้ตัวว่าเป็นรถสูง

ในสถานการณ์เช่นนี้

เขาบางคัน

จะเปิดแค่ไฟหรี่

ซึ่งเปิดแค่นั้นก็พอถมถืด

เพราะถนนมันสว่างอย่างกะกลางวัน

เที่ยวนี้คิดอะไรได้เล่น ๆ  

ก็เลยเอาหมอนมาบังไฟที่กระจกข้างเสียเลย

555

มึงส่องมาเหอะ

จี้ตูดเท่าไหร่

ก็ยังสบายตา

ไม่ต้องห่วงเรื่องมอง

เพราะสถานการณ์อย่างนี้

มองหรือไม่มองกระจก

ไม่จำเป็นเลย

แต่ถ้าอยากมอง

ก็แค่เอาหมอนออกเท่านั้น

ซึ่งก็จะเป็นดังภาพข้างล่าง

ถ่ายรูปมืด ๆ  ก็สนุกดี

บางครั้ง

แสงไฟมันก็สวย

และถ้าถ่ายให้มันอาร์ต ๆ  หน่อย

ก็จะยิ่งสวย

รูปนี้

เป็นรูปไฟธงชาติ

บนสะพานลอย

ข้าพเจ้าเห็นสวยดี

ก็เลยถ่ายมา

ตรงกลางเป็นรูปในหลวง

แต่พอทำให้เบลอ

มันคล้ายเป็นรูปหัวใจไปซะงั้น

ทำให้แลดูมีความคิด  มีจินตนาการ

ภาพนี้ชื่อว่า

รักเธอประเทศไทย

"Love You  Thailand"

ชื่อเสี่ยว ๆ  ไปหน่อย

แต่ก็อยากตั้ง

555

ด้วยความเร็วสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง

ยังห่างไกลนัก

กับอุดรธานี

อีกประมาณสี่ร้อยกิโล

เกือบตีหนึ่ง

น้ำมันเต็มถัง

แพรวาขับ

มันโชคดีอยู่บ้าง

ที่ทางหลวง

เขาปิดที่กลับรถ

ไม่งั้นแย่กว่านี้อีกหลายร้อยเท่า

สภาพรถติด

ช่วงนี้น่าจะใกล้ ๆ  โรงปูนทีพีไอ  ไม่ก็นกอินทรี

หรืออาจจะเลยมานิด

แบบเบลอ ๆ  เสียหน่อย

รูปนี้เอาให้เบลอให้หนัก

แลดูอาร์ต ๆ  ไปอีกแบบ

สิ่งสำคัญที่สุด

และเป็นสาเหตุใหญ่ให้รถติดก็คือ

อุบัติเหตุ

ข้าพเจ้าเห็นอุบัติเหตุบ่อยมาก

ถ้าเดินทางช่วงนี้

บางครั้งเห็นรถทัวร์ลงข้างทาง

เห็นรถเก๋งเสียบเข้าใต้รถสิบแปดล้อ

ดูซากถ้าคนในรถรอดได้ก็ปาฏิหาริย์มาก ๆ  

รูปด้านล่างน่าจะจิ้มกันเบา ๆ  

แต่นั่นแหละ

เบา ๆ  ในช่วงรถติดกันเป็นพรืดแบบนี้

ก็ล่อท้ายกันไปหลายคัน

ที่เห็นกับตาครั้งหนึ่ง

คือรถมันไหลมาชนกัน

ขณะกำลังจะออกตัว

โชคดีเป็นรถบรรทุกไหลมาชนรถทัวร์

ไม่อยากคิดว่า

ถ้ารถบรรทุกไหลมาใส่รถเก๋งจะย่อยยับขนาดไหน

ข้าพเจ้าเตือนตัวเองเสมอ

เวลารถติด ๆ  

โดยเฉพาะตรงเนิน ๆ  

ให้ห่างให้มาก

เพราะรถเกียร์กระปุกเอาแน่ไม่ได้

แม้แต่เกียร์ออโต้ก็เหอะ

ถ้าเก่า ๆ  หน่อย

ทุก ๆ  ครั้งที่เห็นอุบัติเหตุ

มันก็เตือนเราอย่างหนึ่ง

ให้ระมัดระวัง

เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้น

นอกจากจะไปไม่ถึงจุดหมาย

ไปช้า

หรืออาจไม่ได้ไปเลยถ้ารถพัง

และอาจได้ไปที่อื่น

ที่ไม่ใช่่บ้าน

ถ้าอวัยวะเราพัง

และยิ่งหากเป็นชีวิตพัง

ก็จบกัน

เกมโอเวอร์

รูปนี้ข้าพเจ้าเตรียมกล้องไว้ถ่ายโดยเฉพาะ

คือเล็งเอาไว้เลย

เพราะอุบัติเหตุมันต้องมีแน่ ๆ  

ซึ่งก็ไม่พลาด

สิ่งบันเทิงอย่างเดียวที่รื่นเริงมาก

ก็คือเสียงเพลง

(นอกเหนือไปจากจ้องถ่ายรูป)

ถ่ายให้เบลอ ๆ  (อีกแล้ว)

บางครั้ง

ความไม่ชัดเจน

มันก็ชัดเจนยิ่งกว่าความชัดเจนเสียอีก  

เปิดเพลงกันไป

ฟังกันไป

ร้องกันไป

ส่วนมากเปิดเพลงยุค 60s  70s

อัลบั้มของ  Johnny Tillotson

ข้าพเจ้าชอบมากที่สุด

ครั้งนี้จอดแวะนอนที่ปั๊มที่โคราช

เป็นครั้งแรกในการเดินทางไกล

ที่จอดรถนอนกัน

ปกติข้าพเจ้าขับยาว

อาจเป็นเพราะเราเหนื่อยเกินไปในช่วงนั้น

หรืออาจเป็นเพราะ

เราแก่ลงก็เป็นไปได้

ธัชชัย  ธัญญาวัลย

๒๙  มกราคม  ๒๕๕๖

(เหมือนเช่นทุกครั้ง  คลิกเพื่อดูรูปใหญ่ได้ครับ)