"ความตายอันแสนสุข"

สมัยที่ข้าพเจ้าเป็นเด็ก

ข้าพเจ้าไปไหนไม่บอกใคร

อยากไปไหนก็ไป

แต่คนที่บ้านก็มักเป็นห่วง

ถ้าเห็นหายไปนานหน่อย

ก็ต้องตามหา

กลัวจะไปตายห่าเอา

เพราะข้าพเจ้านั้นอ่อนแอและขี้โรค


แม้ทุกวันนี้ข้าพเจ้าไปไหน

ก็ไม่ได้บอกใคร

บางครั้ง

ข้าพเจ้าอาจจะมีโลกส่วนตัวสูงเกินไป

เพราะทุก ๆ  คนที่รู้จัก

ก็ล้วนไม่เคยได้เข้ามาอยู่ในโลกของข้าพเจ้า

อย่างแท้จริง


คนส่วนมาก

มักพยายามไม่มากพอ

ที่จะเข้าใจใครสักคน

คนส่วนใหญ่

ก็คิดเอาแต่ใจตัวเอง

โดยไม่คำนึงถึงสภาวะแวดล้อมของคนอื่น

ไม่เข้าใจบริบทของคนอื่น

ไม่เข้าใจว่า  คำ ๆ  เดียวกันนั้น

กับคนที่ต่างกัน

มันก็มีความหมายไม่เหมือนกัน

เรื่องเดียวกัน  ก็  มีความหมายต่อต่างคนแบบต่างกัน

เรื่องที่เห็นว่าเล็กน้อยสำหรับคนหนึ่ง

มันอาจจะมากมายสำหรับบางคนก็ได้

อะไรที่เห็นว่าทำง่าย ๆ  สำหรับเรา

อาจจะยากสำหรับผู้อื่น  ใครจะรู้

ซึ่งหลายผู้คน

ก็ไม่ละเอียดลออในการสังเกตสิ่งใด ๆ

ทั้งที่เหตุการณ์เกิดซ้ำซาก

มีคำพูดซ้ำซาก

การกระทำเกิดซ้ำซาก

อะไร ๆ  มันก็ซ้ำซาก ๆ  อยู่อย่างนั้น



ข้าพเจ้ามักไม่เอ่ยเหตุผล

แต่ผู้คนก็มักต้องการเหตุผลจากข้าพเจ้า

ทั้งที่ไม่รู้จะเอาเหตุผลไปทำไม

เพราะเขาเองก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลอันใด

ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น

แต่เราก็ไม่เคยได้ใส่ใจกับเหตุผลของผู้อื่นมากเพียงพอ

นี่จึงเรียกว่า  ไม่ "เข้า"  ไปใน  "ใจ"

คือ  ไม่เข้าใจ  นั่นเอง


บางคนเข้าใจยาก

บางคนเข้าใจง่าย

บางคน

เราอาจจะไม่เข้าใจเขาเลย

จริง ๆ


ดอกไม้กับแจกัน  (ฟังเพลงคลิกที่นี่)

เพลงนี้ข้าพเจ้าชอบอยู่ท่อนเดียว

"ฉันเคยเหนื่อย  ใช้ชีวิตหนัก ๆ  มีรักก็อยากให้ผ่อนคลาย"

ฟังบ่อยมากเมื่อสามปีก่อน

ชีวิตที่มันเหนื่อยและอีรุงตุงนัง

มันก็น่าจะตาย ๆ  ไปซะ

ข้าพเจ้าไม่เคยสงสัยเลย

ว่าทำไมคนถึงคิดฆ่าตัวตาย

เพราะตัวข้าพเจ้าเอง

ก็คิดฆ่าตัวตายมามากครั้ง

เวลาที่คนคิดฆ่าตัวตายนั้น

มันไม่ได้นึกถึงหรอก

ว่าตายแล้วจะเป็นยังไง

หรือตายแล้วจะเกิดจะตายอีกสักกี่หน


แต่นั่นแหละ

สักวันหนึ่ง

ข้าพเจ้าก็จะต้องตายไปอยู่แล้วโดยธรรมชาติ

นึกถึง  "ความตายอันแสนสุข"  ของ  กามู




Arty  House
31  มกราคม  2556