ซื้อ E-BOOK
![]() |
|
"ความตายอันแสนสุข"
สมัยที่ข้าพเจ้าเป็นเด็ก
ข้าพเจ้าไปไหนไม่บอกใคร
อยากไปไหนก็ไป
แต่คนที่บ้านก็มักเป็นห่วง
ถ้าเห็นหายไปนานหน่อย
ก็ต้องตามหา
กลัวจะไปตายห่าเอา
เพราะข้าพเจ้านั้นอ่อนแอและขี้โรค
แม้ทุกวันนี้ข้าพเจ้าไปไหน
ก็ไม่ได้บอกใคร
บางครั้ง
ข้าพเจ้าอาจจะมีโลกส่วนตัวสูงเกินไป
เพราะทุก ๆ คนที่รู้จัก
ก็ล้วนไม่เคยได้เข้ามาอยู่ในโลกของข้าพเจ้า
อย่างแท้จริง
คนส่วนมาก
มักพยายามไม่มากพอ
ที่จะเข้าใจใครสักคน
คนส่วนใหญ่
ก็คิดเอาแต่ใจตัวเอง
โดยไม่คำนึงถึงสภาวะแวดล้อมของคนอื่น
ไม่เข้าใจบริบทของคนอื่น
ไม่เข้าใจว่า คำ ๆ เดียวกันนั้น
กับคนที่ต่างกัน
มันก็มีความหมายไม่เหมือนกัน
เรื่องเดียวกัน ก็ มีความหมายต่อต่างคนแบบต่างกัน
เรื่องที่เห็นว่าเล็กน้อยสำหรับคนหนึ่ง
มันอาจจะมากมายสำหรับบางคนก็ได้
อะไรที่เห็นว่าทำง่าย ๆ สำหรับเรา
อาจจะยากสำหรับผู้อื่น ใครจะรู้
ซึ่งหลายผู้คน
ก็ไม่ละเอียดลออในการสังเกตสิ่งใด ๆ
ทั้งที่เหตุการณ์เกิดซ้ำซาก
มีคำพูดซ้ำซาก
การกระทำเกิดซ้ำซาก
อะไร ๆ มันก็ซ้ำซาก ๆ อยู่อย่างนั้น
ข้าพเจ้ามักไม่เอ่ยเหตุผล
แต่ผู้คนก็มักต้องการเหตุผลจากข้าพเจ้า
ทั้งที่ไม่รู้จะเอาเหตุผลไปทำไม
เพราะเขาเองก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลอันใด
ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น
แต่เราก็ไม่เคยได้ใส่ใจกับเหตุผลของผู้อื่นมากเพียงพอ
นี่จึงเรียกว่า ไม่ "เข้า" ไปใน "ใจ"
คือ ไม่เข้าใจ นั่นเอง
บางคนเข้าใจยาก
บางคนเข้าใจง่าย
บางคน
เราอาจจะไม่เข้าใจเขาเลย
จริง ๆ
ดอกไม้กับแจกัน (ฟังเพลงคลิกที่นี่)
เพลงนี้ข้าพเจ้าชอบอยู่ท่อนเดียว
"ฉันเคยเหนื่อย ใช้ชีวิตหนัก ๆ มีรักก็อยากให้ผ่อนคลาย"
ฟังบ่อยมากเมื่อสามปีก่อน
ชีวิตที่มันเหนื่อยและอีรุงตุงนัง
มันก็น่าจะตาย ๆ ไปซะ
ข้าพเจ้าไม่เคยสงสัยเลย
ว่าทำไมคนถึงคิดฆ่าตัวตาย
เพราะตัวข้าพเจ้าเอง
ก็คิดฆ่าตัวตายมามากครั้ง
เวลาที่คนคิดฆ่าตัวตายนั้น
มันไม่ได้นึกถึงหรอก
ว่าตายแล้วจะเป็นยังไง
หรือตายแล้วจะเกิดจะตายอีกสักกี่หน
แต่นั่นแหละ
สักวันหนึ่ง
ข้าพเจ้าก็จะต้องตายไปอยู่แล้วโดยธรรมชาติ
นึกถึง "ความตายอันแสนสุข" ของ กามู
Arty House
31 มกราคม 2556
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น