เมื่อหลายวันที่ผ่านมา
เริ่มต้นตั้งแต่ตอนบ่ายของวันจันทร์
จวบจนกระทั่ง
ค่ำคืนดึกดื่นของวันเสาร์
ข้าพเจ้าเดินทาง
และเดินทาง
เพื่อไปสะสางเรื่องราวที่เป็นผลมาจากการกระทำในอดีต
ใช้เวลาไปมากมาย
ทั้งที่เรื่องราวของมันไม่ควรจะมากมาย
เอาเข้าจริงแล้ว
เวลาที่ใช้เพื่อการสำคัญอันเป็นแก่นแกนนั้น
มีเพียงน้อยนิด
เวลาที่เหลือ
ก็ใช้ฟุ่มเฟือยไปกับอย่างอื่นสิ่งอื่น
แท้แล้วข้าพเจ้าไม่ได้สนใจว่า
การสำคัญนั้นจะสำคัญ
หากทุกเวลานาทีที่ได้ใช้ไป
ไม่ว่าเพื่อสิ่งใดก็ตาม
ข้าพเจ้ามีความสุขที่จะได้ทำสิ่งต่าง ๆ นั้น
คนเราควรจะมีความสุขกับสิ่งละอันพันละน้อย
ในขณะเดินทาง
ในระหว่างทาง
เพราะแท้แล้ว
คุณค่าของการเดินทาง
มันก็อยู่ที่ขณะเดินทางพอ ๆ กับจุดหมาย
เรียกง่าย ๆ ว่า
ถ้าไม่มีอย่างใดอย่างหนึ่ง
การเดินทาง
ก็จะไม่เป็นการเดินทางที่สมบูรณ์ได้เลย
ข้าพเจ้าพยายามทำความรู้จักกับสิ่งแวดล้อม
ให้มากที่สุด
เท่าที่คนคนหนึ่งจะสามารถรับรู้และสัมผัส
ในการเดินทางครั้งหนึ่ง
เราอาจพบกับสิ่งหนึ่ง
และในการเดินทางหลาย ๆ ครั้ง
เราก็ได้พบกับหลาย ๆ อย่าง
ชีวิตที่เดินทางไปคล้ายไม่มีจุดจบ
ทว่าแท้แล้ว
มีการบรรจบระหว่างการเดินทาง
กับจุดหมายปลายทาง
ในห้วงสำนึกของคุณค่าอะไรบางอย่าง
เราก็ควรได้รู้ว่า
ชีวิตนั้น
มีไว้เพื่อเดินทาง
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น