หากเรารู้ล่วงหน้าว่าต้องร้องไห้
ต้องเสียใจเสียน้ำตาเกินกว่าจะกลั้น
หากสังหรณ์บอกเหตุที่มีนั้น
ไม่ผิดผันพลาดเผลอหรือลวงพราง
จึงเราร้องไห้ก่อนได้ไหม
ให้น้ำตาที่ต้องไหลลงพรูพร่าง
และความเศร้าที่ต้องเศร้าได้คลายจาง
ให้ความจริงที่เริ่มร่างไม่เป็นจริง
เราแสร้งทุกข์ก่อนจะทุกข์จะได้ไหม
ให้หัวใจที่จะทุกข์ในทุกสิ่ง
และความทุกข์ที่จะทุกข์ถูกทอดทิ้ง
ให้ทุกข์ปลอมช่วงชิงความทุกข์แท้
ขอโชคร้ายก่อนโชคร้ายจะได้ไหม
ให้ร้ายมาร้ายไปก่อนร้ายแน่
และโชคร้ายที่ต้องร้ายได้ปรวนแปร
ให้ร้ายจริงพ่ายแพ้แก่ร้ายเทียม
.
.
.
.
ขอความแก่มาก่อนจะได้ไหม
แล้วจึ่งความเยาว์วัยกรายมาเยี่ยม
เพื่อครั้นอายุมากจะได้เจียม
สงบเสงี่ยมดังเด็กน้อยด้อยความ...
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๒๐ มีนาคม ๒๕๕๖
ศรีราชา
