[อารัมภบท...]
วันนี้เป็นวันครบรอบ ๕ ปี
ที่เรา...ข้าพเจ้าและสาวน้อยในความคิดถึงของข้าพเจ้า
ได้โคจรมาพบกัน
เราอาจเป็นเหมือนดวงอาทิตย์กับดวงจันทร์
ที่มีช่วงเวลาน้อยหนึ่่งเท่านั้น
ที่จะได้ทอแสงถึงกันบ้าง
แต่ก็แน่นอนว่า
ในความเป็นจริง
มันไม่ใช่อย่างนั้น
และข้าพเจ้าไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น
สาวน้อยในความคิดถึง
ก็คือคนเดียวกัน
กับหญิงสาวผู้ถูกกล่าวถึงในบทกวี
วันนี้เป็นวันครบรอบ ๕ ปี
ที่เรา...ข้าพเจ้าและสาวน้อยในความคิดถึงของข้าพเจ้า
ได้โคจรมาพบกัน
เราอาจเป็นเหมือนดวงอาทิตย์กับดวงจันทร์
ที่มีช่วงเวลาน้อยหนึ่่งเท่านั้น
ที่จะได้ทอแสงถึงกันบ้าง
แต่ก็แน่นอนว่า
ในความเป็นจริง
มันไม่ใช่อย่างนั้น
และข้าพเจ้าไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น
สาวน้อยในความคิดถึง
ก็คือคนเดียวกัน
กับหญิงสาวผู้ถูกกล่าวถึงในบทกวี
"สาวน้อยในความคิดถึง...ของฉัน"
(คลิกที่นี่ เพื่ออ่าน)
เราเจอกันในตอนเย็น ที่ร้านฟูจิ สยามเซ็นเตอร์
เป็นการพบกันครั้งแรก
และเป็นการหลงรักครั้งแรก
จะว่าไปข้าพเจ้าก็ไม่เคยหลงรักใครเมื่อแรกพบ
อาจมีประทับใจบ้าง
แต่ไม่ถึงขนาดกับหลงรัก
ก็ใช่แหละ
คนอย่างข้าพเจ้าน่ะ
จะรักใครง่าย ๆ เสียเมื่อไหร่
หลังการพบกันครั้งนั้นแล้ว
เราก็พบกันอีกบ้าง
และห่างหายไปจากวงจรชีวิตของกันและกัน
เหมือนมีกรรมกระทำให้พลัดพราก
แต่ในที่สุด
สุดท้าย
เราก็ได้โคจรมาพบกันอีกครั้ง
พร้อมกับสัมภาระแห่งกรรมเก่าที่ถูกเปลื้องปลด
ออกไปโดยสิ้นเชิง
ข้าพเจ้ามักบันทึกความประทับใจไว้
ในรูปแบบบันทึกประจำวัน
โดยส่วนมาก
หากแต่กรณีพิเศษ
พิเศษจริง ๆ จึงจะได้บันทึก
เป็นบทกวี
และต่อไปนี้คือบทกวี
ที่ข้าพเจ้าได้เขียนเอาไว้
เป็นประจักษ์หลักฐาน
แห่งรักแรกพบ ( ของข้าพเจ้า)
แท้แล้วมีบทกวีอีกหลายบท
เกี่ยวแก่หญิงสาวผู้เป็นที่รักนี้
หากมีโอกาส ก็จะจำมาลงไว้
แต่หากไม่มีโอกาส
ข้าพเจ้าก็จะเอามารวมเล่ม
ประกาศให้โลกรู้เสียเลย
5555
เอาไปขายด้วยอีกต่างหาก
5555
(มีเสียงกระซิบมาว่า
ถ้าขายไม่ได้จะทำอย่างไร
ถ้าขายไม่ได้ ก็จะเอาไว้แจกงานแต่งงาน
ถ้าตอนแต่งงานแจกไม่หมดจะทำอย่างไร
ก็เอาไว้แจกวันครบรอบวันแต่งงาน
ทุกปี ๆ จนกว่าจะหมด
ทุกปี ๆ จนกว่าจะหมด
ถ้าไม่ได้แต่งงานกับหญิงสาวจะทำอย่างไร
ก็เอาไว้แจกงานศพของตัวข้าพเจ้าเอง
5555 )
กรกฎาคม
หมายเลข 1 : 8 กรกฎาคม
ความรักได้จากหัวใจฉันไปนาน
จนกระทั่งฉันคิดว่า
ฉันไม่มีหัวใจ
และไร้ความรัก
เหมือนดังใบไม้เหลืองเดียวดายบนต้นไม้ใหญ่
ในฤดูแล้งเช่นนั้น
ณ
เวลาเย็นย่ำที่จะว่าโรแมนติกก็ไม่ใช่
ฉันได้พบกับเธอ
เหมือนเรารู้จักกันมานาน
แม้แรกพบ
เหมือนเราสนิทสนมกันมาก
แม้เพิ่งพูดคุย
เหมือนความอบอุ่นที่แสวงหามาชั่วชีวิต
แค่เพียงสบตา
หัวใจฉันเต้นแรง...
ความรักเรื่อยรินเข้ามาสู่หัวใจกันดารของฉันอีกครั้งหนึ่ง
ครั้งหนึ่ง...และ...อีกครั้งหนึ่ง
จนกระทั่งฉันรู้สึกว่า
ฉันมีหัวใจ
และมีความรัก
เหมือนกับใบไม้เขียวสุขสดชื่น
ที่ผลิผ่องท่ามกลางใบไม้ทั้งหลายบนต้นไม้ใหญ่
ในแรกฤดูฝนเช่นนั้น
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๘ กรกฎาคม ๒๕๕๒
๘ กรกฎาคม ๒๕๕๗
